DSR match 17 november 2024 te Amersfoort
Wikipedia : Gele wezens met blauwe broek en een rare taal, handlangers van Gru. De Minions zijn een ras van humanoïde wezens, die al sinds het begin der tijden bestaan en maar voor één doel leven: kwaadaardige meesters dienen. Ze kijken op naar de grootste boeven en slechteriken. Ze blazen graag van alles op en breken het kot af. Compleet onbetrouwbaar en onvoorspelbaar. Kortom, klinkt als mijn beste vriendjes …
Een duo duo wedstrijd, dus, incest met je maatje met gebruik van twee spuit-toys naar keuze.
Net als vorige keer had ik masterbrain evil Motta Fukka Guus(MFG) als bondgenoot om de wedstrijd aan te vatten.
In duistere achterkamertjes hadden we ons actieplan om de halve wereld te vernietigen al gepland. Er was geen speld tussen dit geniale supergemene plan te krijgen, ware het niet dat je net een naald nodig had om te kunnen starten. Beep, bang go…
De match begon met een ballon stuk te prikken om dan met een verbindend element de baan over te stuiteren. Dit verbindend element was een lompe bak met een gay unihorn. No questions asked.
Hup naar de eerste shootingbox waar je met zen tweetjes, en die klote bak in moet fitten.
Daar stond een V-tac barricade met sleufjes en twee deftige schietgaten boven elkaar.
Op 100 meter een MKZ schijf en daar naast een superdildo (wie had die op zijn nachtkastje staan?). In ons masterplan was al afgesproken dat MFG puntjes ging pakken en ik met de dildo aan de slag ging. Wel, net zoals ik op de vorig duo duo een off dagje had, leek MFG niet meteen opgewonden te geraken ondanks dat zijn klokkenspel en aambeien ongeveer in mijn nek hingen.
Met slechts een paar schoten ging de dildo plat (bijgevolg punten x3) en brak de hel boven mij los. Tering wat blaast zo een AR15 compensator ellende naar de zijkant. Ik probeer me al uit de voeten te maken voor mijn trommelvliezen er de brui aan geven maar de RO schopt me gewoon weer het hok in.
Go go naar stage 2, het weeshuis. MFG mocht aan de slag met zijn pistolero en ik moest het afwerken met de MP5. Door een lastig hol drie IPSC schijven inpeperen met vijf hoogste treffers is niet zo moeilijk. Maar, hapering en halthouding. WTF, in de briefing had men expliciet gezegd vinger uit de trekkerbeugel bij transitie tussen schijven. Gezien we (tiens, dat is me nog nooit overkomen?) als eerste de baan op geschopt werden, heb ik me laten vangen. Anders zou ik het wel gezien hebben bij de andere sukkels die het vlaggen hadden.
Time for some rooftop blues. Over een dak lopen en op een schuin dak eindigen in een niet zo comfy houding. In de verte twee rijen met pins. Hoewel we elk een zone hadden afgesproken begon ik van boven met de pins. Fuck, ff corrigeren en rammel ik de onderste rij er van af. Men maatje is blijkbaar wat groot geschapen en wringt zich in alle mogelijke houdingen om een goede positie in te nemen. Ondertussen tikt de tijd verder en begin ik al vast zijn rij ook af te vlammen, met de nodige MP5 haperingen als tussendoortje. Opnieuw schopt de RO me weer het dak op als ik te snel wil afdampen.
Op stage 4 hebben die weed rokende mafketels weer wat leuks bedacht. Voor beide schutters is er een opening aan zijn kant met een tiental cookies als doel. Tussen hen in is een gemeenschappelijke zone waarbij je je ijsje driemaal moet raken. Maar, verandering van positie wil ook zeggen, ontladen. MFG zit ondertussen te klooien met zijn secundaire optiek en bijgevolg schiet ik ook nog even volle bak cookies & ice creams. En natuurlijk verslikt de MP5 zich in een ijsje.
Komaan fluffy, naar stage 5. Voor MFG twee mini IPSC en twee ballonnen die de score x2 doen. Voor mij een tros theo’s. Ik steek men magazijn er in en zie dat ik beter kan knielen. De RO dacht dat men MP5 al door geladen was en geeft me een halthouding. Niets aan te doen en het zou dom zijn hier verhaal op te gaan halen. Dan verlies je gewoon nog meer tijd. Yes sir, no sir en knalleeeuuuu. Opnieuw volle bak en door.
Hoppa, stage 6 dan maar. Liggend onder een barricade schiet elk naar een piramide. De puntentelling is natuurlijk weer mindfuck want als je de hogere punten van de rijen bovenaan wil verzilveren moet er onderaan overal een treffer zijn. Opnieuw blijft het angstvallig stil bij men buurman, bijgevolg begin ik alvast zijn piramide van boven naar onder te voorzien van ventilatiegaten. Gelukkig ziet mijn maatje dit en stoppen we zonder dubbel werk.
Stage7 is steal the moon. Dit is de enige stage waar je niet op elkaars doel mag schieten. Ik zal met twee pistoolschoten drie steels omleggen (‘t mag al eens meevallen) en men maatje tikt ondertussen wat sterretjes af. Blijkbaar hebben ze bij DSR ergens een productielijn van dat spul liggen want die krengen blijven maar steeds weer opduiken.
Komaan, niet treuzelen, uit frustratie steek ik bijna mijn vinger in het hol van die eenhoorn om hem wat aan te porren door te doen. Time freeze ray is een optie om de tijd te stoppen. Lees, schiet een horizontaal balkje door om de tijd te laten stoppen. Dit is de krapste shootingbox en je linker bil praat met de rechterbil van je maatje. Ik mik zorgvuldig drie treffers op het balkje als MFG zijn blaasbalg opentrekt en een spervuur losbraakt. Als gevolg, mijn sluitspier strak voor de komende twee dagen, mijn rechter trommelvlies plakt nu tegen men linker oor en dat balkje is ongetwijfeld nu nog in een baan rond de aarde aan het vliegen.
Super traag voor deze twee kwaadaardige fluffy kangoeroes maar wel dikke punten gepakt. Vermoedelijk eindigen we ergens derde. What if then, dan had er gerust 20-30 seconden afgepitst kunnen worden. Enfin, ik ga de rollertjes nog maar eens opmeten van de MP5 en men maatje zal zijn optiek even de huid volschelden.
Kortom, een fantastische DSR grijns op onze smoel en weerom een heel geslaagd concept ervaren vandaag.
Dikke merci aan de evil crews en groene (maar vaak ook gele) mannetjes.
Joe