DSR match 14-15 juni 2025 te Beemte
Beempte, of hoe noemde die schietstand nu ook alweer?
Enfin, in mijnen tijd, toen de dieren nog konden praten, was er eens een schietstand waar ze die legendarische DOOM wedstrijden deden. Ik heb daar nog aan het front gestreden en medailles voor gehad. Hoe dan ook, euuuh, wat wou ik ook alweer vertellen?
Ahja, ‘t is bingo vandaag. Ons Mariette had er geen zin in, maar ikke dus wel. Al was het maar omdat die meid die met die ballekes draait zo’n ferm, hmm dinkskes heeft. De hoofdverpleger stond echter aan de deur van zijn oren te maken en behandelde ons alsof we mannekes van zes jaar waren. Die jeugd van tegenwoordig heeft godvernondedju geen respect meer voor oudstrijders.
Aangezien zatte Willy vorige week eens ferm in zijn broek had gescheten moesten we deze keer op de kakstoel blijven zitten tijdens den bingo. En chance dat ik had. Twee keer achteréén bingo.
(Noot van Paulientje, zijn dochter: ge moest een rijtje vol schieten op een bingokaart, een metertje of 20 vanuit een po-stoel)
Aan den derde bingo heb ik niet meegedaan, ik had per ongeluk de jetonnekes opgegeten omdat ik de kar met medicatie zag staan. Das me precies goed bevallen om eens zonder die boechtpillen rond te lopen en ik kreeg een geweldig gevoel om nog eens naar een dikke fuif te gaan. Met al die jetonnekes en nen red bull in men klokken leek het wel dat ik superman was.
Ik ben gewoon door die tralies van de deur gelopen en was bijna buiten. Gelukkig bleef die rol WC papier niet tussen mijn billen geklemd, anders was mijn vlucht spoor gemakkelijk te vinden voor die betweters van verpleegkundigen.
(Noot van Paulien: Schiet drie tralies uit de deur die horizontaal hangen, hierdoor gaat het alarm af. Kijk op de verpleegstertafel welke kleur van pillen je op de juiste dag moet innemen en onthoud dat. Als je tralies laat hangen, min 250 punten…)
Hoppa, door die deur, enkel nog die tralies uit de venster trappen en dan zetten we een stapje in de wereld. Strak plan maar ondanks dat ik men kunstheupen met WD40 had ingespoten ging het allemaal wat stroef. Ik schop een oude bomma de kant in en hi-jack haar rollator.
Goodbye spruitjesgeur, au revoir vuile pampers, ik ben ribbedebie…
Ik scheur GTA gewijs de hoek om met die rollator richting Schiphol. Nu ja, scheuren, het enige dat lijkt te scheuren zijn mijn ligamenten en aambeien. Om geen gezeik met de blauwe bromsnorren te hebben op de luchthaven parkeer ik netjes de rollator in de voorziene parking.
(Noot van Paulien: eens door de traliedeur opnieuw twintig verticale tralies uit het rek knallen, wapen in de verzwaarde rollator en dan parkeren in de parkingplaats)
Met een vuist vol Gulden en Belgische Franken, samen met wat overtuigingskracht, lees, zielige oude zak uit hangen, krijg ik een zitje in het KLM vliegtuig. Als ik vanuit mijn luie stoel naar buiten kijk, zie ik een bende interimmers treuzelen. Hey zootje ongeregeld, doe eens verder. Na een dosis motivatie speech van een oude para commando instructeur schieten ze in het rond. In een wip en een scheet is de bagage verwerkt. Op weg naar Benidorm…
(Noot Paulien: Vanuit een KLM zetel, door het vliegtuigvenster, 15 bagageplates omleggen)
Eens aangekomen, huur ik een caravan. Het lijkt meer op een Hollandse mini-sleurhut oftewel is dat ding te warm gewassen en gekrompen. In de verte staan er een twintig tal hangjongeren den held uit te hangen. Hoog tijd om die even te laten verkassen. Een spervuur van Vlaamsche scheldwoorden blaast hen omver en ze verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Over zon gesproken.
Mijn knoken verlangen om op het strand te gaan liggen onder de palmbomen. Ik lig nog maar net op men handdoek als ik een beter plaatske zie waar ik alles beter kan zien. Komt die strandredder toch weer van zijn oren maken zekers! Niet te geloven, de kokosnoten vallen spontaan uit de palmbomen.
(Noot van Paulien: Door een mini-caravan zijn achterruit plates weg knallen. Gezien de gelimiteerde plaats, ontladen, wapen op de tafel buitenkant leggen en rondlopen. Voorlaatste stage op een handdoek, met beperkt zicht kleiduiven uit de palmbomen knallen. )
Miljaar, van al dat gezeik krijgt nen mens dorst. Ik tjaffel naar de dichtstbijzijnde strandbar. En ik begin de ganse rek met sterke drank af te werken.
Ondertussen begint de wereld wat te draaien. Misschien was het toch verstandig die pillekes te pakken tegen diene stomme Parkinson. In het rusthuis vinden de miekes dat wel leuk in bed als mijn handen zo trillen maar hier voel ik me vooral mottig worden.
De barman zag er ne goeie kloot uit met ervaring en vraagt wat kleur dat mijn pillekes in het rusthuis hebben. Instinctief zeg ik blauw, maar dan realiseer ik me dat die vooral dienen om ‘s morgens niet uit men bed te kunnen rollen. Groen meneer, en kijk, die gast tovert toch wel mijn juiste pillekes boven zekers. Niet te geloven!!!
(laatste noot van Paulien: In de beachbar zat je op een trillende stoel. Je mocht een rek flesjes afknallen in de bar. Om te eindigen diende je de juiste stoppin in de juiste pilkleur te raken. Anders volle tijd. Onze pa, met al dat getril, raakt per ongeluk de buurpin die meteen begint te slingeren. Net op tijd raakt hij de groene (juiste vrijdag pil) en die valt als eerste af. We hebben hem net gerepatrieerd uit Benidorm. Na betaling van alle schade enz zijn we er net mee thuis geraakt in het home. Hij is nu zijn dutje aan het doen. Met dank aan het verplegend personeel. Sorry voor de overlast. Je mag die dosis kalmeerpillen gerust wat verhogen hoor.)
Joe
