DSR match 4-5 oktober 2025 te Katwijk
Katwijk
Zo, deze duo match begon een beetje in mineur. Broertje out met zijn schouder. Nadien Guus die een berichtje stuurt dat hij last had van aambeien of zo iets. Dus snel even Angela inlichten of er een plan B is om aan een schietmaatje “gelinkt” te geraken alvoor we 2.5 uur de rit maken naar Katwijk.
Een verlossend berichtje kwam in de vorm van Donald. Dus, drie Belgjes die carpoolen en zo een regenachtige trip reden door het kikkerlandje. Onderweg iets deftig eetbaar vinden waar je in België mee door de voedselveiligheid geraakt blijft toch lastig in die lokale tankstations.
Quote gesprekje in een tankstation:
Mag ik een broodje smos aub? Dan bekijken die resto medewerkers je alsof je van de planeet uranus komt. Een broodje met kaas, hesp en legummetjes dan aub. Beginnen ze in het Engels tegen ons te praten. Yup, zelfde taal, my ass. Generatie Z en de wereld is naar de zak…
Snel weer door naar Katwijk aan zee…
Benieuwd wat die weed smorende Hollanders deze keer weer uit hun mouw getoverd hebben.
Eens aangekomen was men schietmaatje nergens te bespeuren. Geen zorgen, hij komt wel even langs voor je er aan begint. Hij geeft overigens de briefing en laat vragen of je ook nog wat munitie te veel hebt want hij zit nogal krap. Als ik zelf klaar ben met optoppen kom ik tot de constatatie dat ik men verkeerde webbing bij heb, die voor duo wapen. Fuk, hoe prop ik 11 laders in een vest waar er maar 6 in passen. Gezien ik geen vaseline bij de hand heb hang ik ze in mijn pistool holster, magneetjes enz. Dat belooft. Een snelle blik op de stage geven meerdere tunnels aan. Die stagetekening lijkt nog het meeste op een flowchart uit Tsjernobyl. Misschien beter met een warme chocomelk in m’n zetel blijven liggen om een boekje te lezen?
Mmm, dat klinkt niet echt bemoedigend. Ik gok dan maar dat ik links kan staan en dat Donald dan maar rechts over het parcours komt te hobbelen.
Negen stages, heel wat variaties van raak/niet raak waarbij je soms 2, 3 of zelfs 5 treffers moet plaatsen. Combinaties met meesterschijven, en dan stond er nog iets van muntjes en tig bonus combinaties. Poepsimpel zeggen ze dan in België, want elk battle plan werkt tot aan het eerste schot. (Of biep in het DSR geval).
Gelukkig komt Donald toch nog even voor de briefing langs. Zeer fair en sportief geeft ie aan dat hij geen kennis deelt die niet zichtbaar is vanop de balustrade. Tevens laat hij mij alle tactische beslissingen nemen wie wat zal beschieten, wie links, rechts, boven en onder zijn plaats een positie neemt. En, hij eindigt met de belofte, ik raak wat ik kan, en ik probeer je bij te houden in de verplaatsingen. En hop, dan is ie weer weg…
Next thing i know, is dat je op je stoelje zit met je nieuwe maatje en dat ie even nerveus lijkt te zijn als iedere schutter.
BIEP en daar gaan we. Donald stuitert rechts op een steiger om één kleiduifje staand te raken op 92 meter. Ik kruip links omhoog om een klein ballon(etje) te raken op de zelfde afstand.
Drie schoten later staan we beiden beneden klaar met een stormram om samen, naast elkaar, de tunnel in te duiken met het verbindend element. Meteen hoor ik al een lader vallen uit men geïmproviseerde fitting. Fuk fuk, daar mag niets meer mis gaan of ik hang. Een paar meter kruipen en we konden elk aan zijn kant, vanuit de tunnel zes kleine figuurtjes vol pompen met elk twee treffers. Bam, bam klik. Crap, niet opnieuw. Vier haperingen verder hoor ik dat men maatje klaar is en besef ik dat ik het maar moet laten. Met geen reserve magazijn op overschot kruipen we door de tunnel verder. De uitgang is geblokkeerd met vier stuks rubberen kogelvangers van elk 20 kilo. Daar waar veel teams tijd verknallen om met de stormram deze opzij te duwen, flikker ik ze om met men MP5 loopje. En, anders dan de bende autisten, kruipen we er gewoon over. Fuk die stormram en we droppen deze op de voorziene plaats. Een V-tac moet verplicht gebruikt worden door de hoge schuine sleuven. In de verder, een tros pins die een bonus geven als ze er allemaal van af gaan. Opnieuw verslikt de MP zich even maar men maatje en ik weten ze er allemaal relatief vlot af te krijgen.
Een wissel van verbindend element was verplicht. Dus, klooien we verder met een munitiekist. Stage 4 moest deze kist in de hoogte gedropt worden en diende tenminste één schutter vier grote plates om te knallen in de verte. Easy peazy. Maar hier begon die DSR madness weer de kop op te steken. Je mocht namelijk “muntjes” oprapen. Als je op het einde deze onderweg alle 32 had mee gepakt, kreeg je 32×10 + 80= 400 puntjes er boven op.
Klinkt weer simpel, en dan begint natuurlijk een mindfuck. De muntjes zijn hardox metaalschijven van ongeveer 12 centimeter in diameter en dikte 10mm.
Even de stelling van Pythagoras, statistieken en integralen er bij halen. De massadichtheid van Hardox is 8.100 kg/m³. m=ρx DxPixd²/4. Deze niets ter zake doende berekening is even nuttig als de VN veiligheidsraad die Israël verzoekt minder burgers op te blazen en idem een vingertje naar Poetin. Enfin, die platen wegen bijna een kilootjes. 32 stuks verder, in een open kist, begint dit toch weer een issue te worden.
Hoe dan ook, wij laden met één hand als gekken ons goud in de koffer en vertrekken naar stage 5.
Staand, een metertje of 50-60 weer een hoop pins uit de rek knallen. En hopen op die bonus, muntjes oprapen en gaan met die banaan.
Stage 6 is vlakbij. De linkse schutter gaat los in vrije houding op een blad met kleine driehoekjes (3 treffers aub) en een meesterkaart. Onze gastspeler mag door een Vtac barricade hetzelfde doen, maar dichterbij. We lijken helemaal synchroon te lopen die dag en eindingen steeds bijna gelijkertijd. Dat levert echt mooie tijdswinsten op als je op dezelde golflengte zit. De 32 munten steken ondertussen in de kist. Wiggel waggel en we slagen er in alles aan boord te houden.
Wacht, er is meer… Stage 7 is een eindje om de hoek. Een dubbele rij spelkaarten die elk twee treffers nodig hebben. Dikke fun met 9mm. En zeer goed zichtbaar. Size matters.
Tijd om er eens een kap in te geven. Op stage 8 hangt er een horizontaal houten balkje met een rood gewicht. Gewoon even doorknallen tot ie breekt. Gans de briefing horen we gigantische getallen als je buiten de lijntjes loopt (-100) of in grijze tape schiet (-500). Boven en onder het houten balkje hangen dus steunbalken met grijze tape…
Stel je voor dat je, zoals mijn collega Belg, overtuigd bent dat je die grijze balk moet door knallen.
Wel, dat dik eventjes aan. En je moet, 4000 strafpunten later nog met je andere Belg heel de rit terug in dezelfde auto zitten… DSR is altijd fun fun fun. De ” What if then’s ” waren hilarisch gedurende de 2.5 uur durende rit…
Maar, Donald en ik zijn ninja’s. Een paar schoten later is het juiste balkje er aan voor de moeite en komt het einde in zicht. Stage 9, yep dat zijn heel wat dingen om te onthouden, is goed voor 71 schoten als je niets mist. Tien kleine raak/niet raaks (deze keer 5 treffers aub) en nog eens twee meesterschijven weerhouden je om de stoppin weg te kegelen. 3333 punten vallen er deze dag te verdienen. Ondanks mijn bijna zero score op stage 2 pikken we 3239 punten en munten op.
Al bij al lijkt Uranus en Mars in één lijn gestaan te hebben. Men maatje en ik tikken af op een straffe tijd van 317 secondjes. Shooter&Co, ook een zootjes ervaren ninjas met zelfzoekende laser kogels doen er bijna een minuut langer over en 120 puntjes minder.
En dat met een antieke MP5 en plastieke EVO 9mm. Kon erger denk ik dan.
Joe
