Winterswijk ”Teringtubbies”

“Oh – Uhhhh….”
De 17e Dynamic Service Rifle match zit er weer op! Of eigenlijk, de actie is over en de organisatie is tevreden maar de natte plekken bij de deelnemers moeten nog opdrogen… Ook zullen voorlopig nog verhitte evaluaties te horen zijn in legio schietsportkantines in Nederland en België… Met deze Duo-Trio match, die geheel in het teken stond van water, heeft de APS immers een nieuw hoofdstuk in de reeds roemruchte dynamisch geweer geschiedenis geschreven! Waren er op voorhand binnen de organisatie heftige discussies over de haalbaarheid en wenselijkheid van waterbarricades op de baan, de enthousiaste respons van de weer massaal toegestroomde schutters bewezen dat APS-minnend schuttersland niet voor een kleintje vervaard.


Ook dit jaar stelde Stichting WAS haar prachtige accommodatie ter beschikking voor een hectisch weekend APS schieten. De immens brede baan tovert zelfs bij de meest zure APS-organisator nog een blijde glimlach op het gezicht, want hierdoor kan een overvloed aan doelen en barricades geplaatst worden. Dat gevoegd bij een sfeervolle kantine en een luchtbaan waar de nu al traditionele APS-luchtwedstrijd kon worden gehouden, en u begrijpt waarom het APS-team er geen bezwaar tegen had om met een aantal volgeladen oeroude vehikels van Alkmaar naar Winterswijk te rijden.

Het parcours zelf kenmerkte zich door diverse geniepigheidjes die voor de leek, en menig ervaren APS-veteraan, niet direct onderkend werden. Zo werden missers dit keer zwaarder gestraft dan gebruikelijk en stonden op diverse strategische plaatsen No-Shoots opgesteld. Met name deze laatste, zogenaamde “Harries”, hebben vele schutters tot wanhoop gebracht. Twintig of meer keer strafpunten wegens het doorboren van “Harries” was helaas geen uitzondering.

Het Duo- Trio concept staat altijd garant voor spektakel aangezien schutters in deze opzet in teams van twee personen over de baan moeten met beiden een geweer en een vuistvuurwapen. Halverwege de match moest dan ook nog een shot gun-stage verschoten worden. Dit keer werd het de schutters nog een beetje moeilijker gemaakt omdat per team een brancard vervoerd moest worden met een vriendelijk glimlachende pop erop. Verplaatsingen van het team mochten alleen als totale schutter-brancard-schutter combo plaatsvinden, Daar waar de baancommandanten zich normaal de benen uit het lijf rennen om de enthousiaste schutters bij te benen, konden zij nu rustig wandelend de stuntelige verplaatsingen observeren.

Maar laten we terugkeren naar het begin van het parcours. Beide schutters staan gereed, behangen met geweer, pistool en tien kilo magazijnen, naast de brancard met de handen in een bak met water. Jawel, met de handen in een bak met water! Ik weet niet of de APS zich hiermee conformeert aan het oude spreekwoord “na het plassen, handjes wassen” maar het feit blijft dat deze houding voor veel schutters tamelijk stressverhogend werkte. Na de bekende “pieeeep” van de timer, grepen de schutters de brancard en spoedden zij zich wadend door een bak met water richting eerste stage. Knielend door de barricade heen met het geweer treffers plaatsen op 5 sasia schijven die zich echter niet vrijwillig lieten beschieten maar heel gluiperig elke 5 seconden wegdraaiden.

Na deze eerste beproeving, waarbij diverse schutters al storingen aan hun geweer hadden, kon het soppend op naar de tweede stage waarbij de schutters gebroederlijk naast elkaar liggend het volgende doel moesten activeren door keihard “Oh- Uhhh” te roepen. Direct na deze kreet kwam op 30 meter afstand een karretje voorbij gedenderd met daarop een teringtubbie-silhouet. Zeven treffers plaatsen alstublieft…daarna doen we weer zaken… Een flink aantal teams had goede afspraken gemaakt om te voorkomen dat één teamlid zou roepen terwijl de ander nog niet gereed was om te schieten. Helaas gingen sommigen daarin zover dat ze secondenlang besluiteloos naast elkaar lagen te wachten tot de ander wat zou roepen. Wie zei dat een APS-match makkelijk was?

Terwijl de teringtubbie definitief door de zijdeur verdween, konden de schutters via een klein concours hippique over en onder een paar oxers door naar stage 3. Vanaf deze geweerstage moesten zoveel mogelijk houten blokken van paaltjes afgeschoten worden, zonder evenwel de Harries te raken die “een beetje in de weg stonden”. Hier werd door menig team een vette buit aan strafpunten vergaard door wel treffers op de Harries te scoren en bovendien verloren veel teams tijd door het langdurig “hakken” op de blokken. En tijd, waarde APS vrienden, is van levensbelang voor een goede score!!!

Met een goed gevoel en een rokend geweer gingen de schutters met brancard en al door een tunnel en door een deur op naar stage 4 alwaar twintig bowlingpins de schutters uitdagend toegrijnsden. Helaas voor de pins konden de schutters op deze stage beschikken over extra vuurkracht in de vorm van twee door de firma DFT ter beschikking gestelde hagelgeweren. Knal-pomp-knal-pomp-knal. Eigenlijk maakten de pins geen schijn van kans…

Daarom flux door naar stage 5 alwaar de schutters eerst een opening in de barricade moesten forceren alvorens zij met vuistvuurwapens drie sasia schijven en eventueel overgebleven houtblokken konden beschieten. Overigens werd door de APS organisatie pas op het laatste moment besloten om voor deze barricade de in massief chroom-molybdeenstaal uitgevoerde platen te vervangen door iets eenvoudiger in te slaan piepschuim schotjes. Misschien een ideetje voor een donateurswedstrijd…

Voor die teams die nog adem en tijd over hadden wachtte hierna de laatste stage, nummer zes alweer! Op ultrakorte afstand werden door een schuin gat in de barricade tien plastic flesjes gevuld met water lekgeschoten. Om de tijd te stoppen moest de rode stoppin vriendelijk doch dringend uit zijn standplaats geschoten worden. Deze stage was uiteindelijk de wraak op het gniffelend-naar-de-soppende-schoenen-kijkende baanpersoneel, aangezien de waterflesjes met zoveel geweld stukgeschoten werden dat het baanpersoneel achter de schutter ook wat vochtig werd.

Poeh, poeh, hè hè, dat waren 5 hectische minuten… Of minder, als je snel genoeg was… Eén fascinerend aspect aan de dynamisch geweerwedstrijden is dat schutters van heinde en verre komen om tussen de 3 en de 5 minuten te schieten. Voor niet ingewijden is dat onbegrijpelijk, maar iedereen die wel eens een APS match geschoten heeft weet: dit is kicken! Bovendien ben je al een uur voor de wedstrijd met de briefing bezig, die zoals altijd door twee charmante vrouwelijke boegbeelden van de APS wordt gegeven. De debriefing, zoals we het gezellig aan de bar napraten voor het gemak maar zullen noemen, neemt minstens evenveel tijd in beslag…

Het doet de APS organisatie goed dat zij steevast de klacht krijgt dat er te weinig wedstrijden per jaar worden georganiseerd. Een groter compliment kun je eigenlijk niet krijgen. Daarom voor alle dynamisch geweer-fans: nog even geduld, maar 10 juni is er weer een donateurswedstrijd. Actief, listig en vol kruitdamp, dat staat vast!