Zo, eindelijk, fuck corona, match tijd & afterparty…
Godver, wat een gedoe. In mijn stempelboekje zie ik dat we gewoon meer dan een jaar non actief geweest zijn.
Vorige week tot de conclusie gekomen dat materiaal op de keldervloer blijkbaar graag vliegroest aan trekt. Gelukkig staan al men verzamelspullen hoog en droog.
Vanuit Belgistan hoorden we de laatste tijd zeer verontrustende zaken bij onze zuiderburen in verband met coronacijfertjes.
Vorig jaar had ik aan den lijve al ondervonden dat mondmasker in NL even zeldzaam zijn als een werkende Waal in België.
Dus, veiligheidshalve toch eens naar het APS opperhoofd gebeld om eens te horen hoe het daar zou zijn.
Marcel gaf aan dat het alleen maar een hoopje gevaccineerde oude lullen gingen zijn die er rond hingen en niets om je zorgen over te maken.
Of mondmaskers daar eerder regel zijn dan wel uitzondering klonk er een verontrustend lachje.
Dus, daar stonden zondag dus twee Belgische aliens met een mondmasker, negatieve PCR test en vaccinatie attest in de hand zich aan te bieden bij Angela.
Enfin, genoeg gezever over hangballen en teeltieten. We kwamen om te schieten.
De briefing was de XXL editie. Marcel gaf een update van de situatie en wat er nog te wachten stond. Het strijdplan werd gesmeed en naar goede traditie mocht ik weer als eerste op de baan.
Ja maar, niets te ja maar, je hebt al een gans jaar niet als eerste moeten gaan. Dan ben je uitgepraat natuurlijk…
En daar stonden we weer. Beetje onwennig om dat masker af te zetten met een bende hijgende Hollanders in je nek. Claud die natuurlijk al zijn jokes had opgespaard om je van je melk af te krijgen en hey, daar vraagt Willem of je klaar bent.
Stand by…. Niets. T’is te zeggen, ondertussen al vergeten dat ik moet melden om die bieper tegen mijn oor te plaatsen. (blijkbaar een neven effect van corona).
Piep, here we go, met achterlating van mijn fantastisch strijdplan natuurlijk…
Het zit ‘m in die honderd kleine dingen. Op mijn werk had ik een mooie, peperdure multifocale veiligheidsbril op sterkte gekregen en kijk, liggen zie je dus geen teelbal op 50 meter.
Wat een gedoe, wat een geklungel. Elf schoten op de meesterkaart en gezien ik de boel niet scherp in beeld had heb ik gelijk die rijplate maar laten staan. Snel (nu ja) ontladen en naar links voor stage 2.
Door een schuine sleuf tien treffers plaatsen op iets wat vroeger benen zonder teelballen waren van een politieschijf. Ook hier, troebel zicht en het kost allemaal net iets te veel tijd om het vlot te noemen. En als je dan niet met 100% zekerheid voelt waar die schoten uitkomen, dan plaats je er maar snel een paar extra. Hop hop, naar stage3.
Goed, dit was een clusterfuck. Op voorhand had ik niet goed ingeschat in welke houding ik er achter ging liggen. Het helpt natuurlijk als je zes man voor je ziet sukkelen maar hey, ik was nu één van die sukkels. Door mijn houding stond de uitwerpopening naar boven. Bij mijn wapen resulteerde dat in lege hulzen met heimwee. Schot na schot vielen ze opnieuw in de opening en dan kan je niet op van het lachen. Bam, klk, godver, rammel rammel, bam klik, miljaar godvernondejukustmenklotenbendekutbedenkersvandieshitstages… Enfin, fuck die shit, de dure pins bleven me gewoon aanstaren en men run was al naar de zak. Je mag het vel van de porceleinkast niet verkopen voor de beer van tafel is gedanst, never surrender. Met een frustratielevel 10 (zoals jullie minister Rutte in coronatijden) schuif ik door naar de volgende stage.
Stage4, staand, of geknield een hoop virus A4’tje beschieten, dat ging nog normaal. Drie treffers op elk en maken dat we richting einde gingen. Op een klein vierkantje staand mocht je op stage5 een boompje omleggen. Tis te zeggen, een rij blokjes om tikken, en dit ging zo ongeveer als dominoday. Zeer vlot maar er is er altijd eentje die nog wil blijven staan. Een educatieve tik bracht dit opstandig blokje op andere gedachten.
Snuif, snuif, i love the smell of napalm in the morning. It smells like … victory Het einde kwam in zicht!!! Laatste stage, een zootje van alles stond klaar om geraakt te worden. Op zich niet zo lastig maar die kleine ringetjes gaven wat problemen. Diverse keren spinden ze in het rond en was het niet duidelijk dat ze geraakt waren of gewoon met je voeten aan het spelen waren. Dus, ook hier, een paar extra schoten voor de zekerheid.
Oja, belangrijk, er staat nog een discreet opgestelde donker rode stoppin, klaar om vergeten te worden. Schijnt dat het nogal eens voorkwam.
Hell, dat was fijn, echt, jongens, dit heb ik gemist.
En ja, Claud kwam het met plezier er nog eens in wrijven dat we oud geworden zijn, en dat het roestig ging maar hey, we kunnen weer !!!!
En het werd nog beter. Ik heb nog een tweede run kunnen doen. Deze keer als try out met een S&W MP15-22. (De kids thuis voorbereiden…)
Om maar aan te tonen hoe erg het effect van corona is, diende ik aan men broer te vragen welke munitie er in dat ding het beste functioneerde.
Enfin, opnieuw de baan op, nu met een AR15 platform en ook hier, leermomentjes genoeg. Kolf iets te kort gemaakt. Munitie iets te licht enz.
Grootste probleem was de bolt die muurvast zat in dat plastieken body. Na eindeloos gedoe en een paar hengsten op het wapen waarbij ik dacht dat het wapen zou breken kwam alles terug los.
Geen fuck idee wat hier nu was misgegaan maar het kost natuurlijk snel 15 seconden extra. Opgefokt steek je dan nog een tandje bij en dat vergeet je natuurlijk nog iets in de laatste stage.
Geen bonus, 137 seconden en bijgevolg slechts een 10de plaats ipv top drie of zo. Wel de wetenschap dat met wat WD40 die roest in men body er weer snel zal uit gaan.
Dus Claud, I’ll be back !!!
Crew, een welgemeende merci, ik zou je allemaal een knuffel willen geven maar dat doen we een volgende keer wel eens.
Joe