Eindelijk mochten we weer. Een niet te moeilijke wedstrijd, maar de originele DSR-grijns zat weer dik op m’n porem.
Gaaf om iedereen weer te zien. Ook veel nieuwe gezichten. Er gaaf dat er zo veel animo is voor dit, toch wel te gekke spelletje. Onder het mom van “we zien wel hoe het gaat” de wedstrijd ingegaan. Dit keer geen gebruik gemaakt van mijn wiskundig brein. Gewoon lekker schieten. Na even op de baan gekeken te hebben, had ik toch besloten de rijplaat te laten voor wat het is. Ik zag een aantal schutters de rijplaat niet wegkrijgen. Achteraf niet zo’n slimme keuze geweest.
Na een prachtig openingsbetoog van onze Pipo, lekker de baan op. Tjoh, dat viel nog niet mee. De snelheid in de beentjes was er nog wel, maar m’n trekkervinger zat gewoon nog op slot. Weinig hakken van mijn kant. Alles voelde alsof het in slow motion ging…. Tijd voor een nieuwe buks.
Even de stages doorlopen. Op stage 1 liggend door de barricade op een MKZ en een rijplate knallen, oh nee, die laatste heb ik laten lopen. Even een leeg kamertje laten zien aan de Hippo, die een goedkeurend go-tje gaf, doorstievelen naar stage 2. Gelukkig hadden de bouwers rekening gehouden met roestige schutters. Lekker opgelegd op een paar prachtige bienen skiete. “Kamertje weer leeg, Hippo?” De Hippo vond van wel. Linksom door de ruime opening tussen de barricade en de muur (ik ben niet zo groot), door naar stage 3. Menig schutter vervloekte deze stage. “Een opening zo laag, wat een beroerde houding” dit betekend voor mij dat ik maar iets door de knietjes moet om de doelen te kunnen beschieten. Loopje door de opening en…… “Waar zijn die doelen joh. Ik zie alleen een bordje van stage 5….” Oh, daar. En dan als geroutineerde DSR crack beginnen op de onderste pins…. Lekker hoor….
Pins zijn opgeruimd en ik mocht weer door. Op stage 4 vonden we een zwerm virussen. Perforeren was het devies. Minimaal 3 gaatjes, om er zeker van te zijn dat ze niemand konden besmetten. Op naar stage 5. “Mag het Hippo?” “Nou, vooruit”, dacht hij. Een prachtig rijtje houtblokken naast elkaar. Normaal gezien zou zo’n rijtje met 2 รก 3 seconden toch echt weg moeten zijn, nou, mijn trekkervinger vond van niet. Dat m’n tweede trekkervinger maar proberen. (Geen rare insinuaties nu, bij mij zit ie er gewoon onder). In slow motion tik ik de houtblokken weg. De Hippo ging tussendoor maar ff koffie halen. Na zijn laatste slok, pakte ik het laatste blokje. Toch voor de zekerheid maar weer een lege kamer laten zien en na een toegekende go door naar stage 6. Duifjes, CD-tjes en fiches weg boeren. Er zat een leuke bonus op deze stage, dus die pakte ik nog even mee.
Wat een lekker gevoel weer!!! Lekker een wedstrijd schieten. Mooi volk om je heen. Wat wil je nog meer.
APS crew, super bedankt voor deze match. Wat moeten wij toch zonder jullie.
Tot de volgende!!!