En dan volgt de shoot off natuurlijk.
Er zijn inderdaad verschuivingen aan de hand binnen DSR land. Ook het wapentuig verschuift hoe langer hoe meer richting plastic fantastic. Zelfs Guus is overstag gegaan met iets AR15 achtig. 
En dan sta je daar als ouwe rukker, in een geel kangaroopak, met een wapen dat mei’68 nog heeft meegemaakt, de landing op de maan, de val van de muur. De hete adem van de nieuwe lichting voel je dan nog iets meer in dat fucking warm pakje.
De opzet was eenvoudig. Op de fluittoon loop je naar box 1 en je werkt je door een kogelvanger met kleiduiven. Ontladen en op de go naar box2. Als alles goed gaat mag je daar gaan hout hakken in de verte op een reeks balkjes waar menig persoon zich in verslikt heeft
Ik meen dat in die eerste runs meer munitie der onder of boven is geschoten dan dat men in de Vietnamoorlog heeft rond gesproeid!.
Ik mag tegen shooter. Er zijn nog solide waardes in DSR land. Het publiek staat op scherp. Appie heeft een microfoon vast en boys, wat kwam daar een berg zever uit.
Shooter ready (das voor beiden dus) fluitsignaal en ik spurt naar box1. Heel wat mensen verslikken zich in de kleiduiven en knallen er onder. Ik mis 1x maar vergeet niet te controleren voor ik weg ben. Ik move naar rechts en pak mijn magazijn… Om dan in een lege buidel te tasten. Onderweg ben ik al 2 magazijnen verloren. Gelukkig ben ik met 1 magazijn in de buidel gestart en drie op mijn riem. Shooter is iets sneller klaar en ik voel de bui al hangen. Spurtje naar box twee en rechts klinkt Wereld oorlog 3 een full auto riedel. Tjonge ik wist niet dat André parkinson had of zo. Dat ging snel. Gelukkig blijven er nog een paar houten balkjes staan die hij moet na schieten. Ik werk consistent mijn rij af en naast mij word het al stil. Stress op den eikel…. Shieeet sneller…
Ik ontlaad, duw de RO opzij en met een kangaroo sprong flits ik André achterna. Het publiek gaat uit zijn dak, mijn dochter haar sluitspier zal de komende drie uur geen kick meer geven.
André lijkt het gewaar te worden en we steken beiden onze arm uit naar de afduwklok. Dré eindigt op de grond, ik bijna bovenop het publiek. Het lampje brand rechts…
In het publiek hoor ik de microfoon de volgende zin zeggen. “Wat begonnen is als een prachtige dag is geëindigd in een vreselijk drama, wat ons allen heel diep heeft geschokt…”
Ik mag door…
De kop is er af, ik zit in mijn flow. Tot aan de finale run gaat alles van een leien dakje. Een paar perfecte runs zorgen dat ik onderweg nog een knipoogje naar mijn vrouwke kan sturen.
Vanop de eerste rij zie ik nog een paar geweldige runs. André die als een speer in de verliezersronde zijn visite kaartje afgeeft en met heldere seconden naar de afduwklok kan wandelen.
Om dan van Claud een kleiduifje cadeau te krijgen die hij vergeten was.
Guus, die een complete serie fuck up deluxes doet met een heel magazijn leeg te hozen zonder iets te raken, een magazijn terug moet oprapen en ook een clay cadeau kreeg als souvenir omdat deze was blijven hangen. Enfin, hilarische toestanden! Richard die met een kutstoring na vijf minuten nog in de box staat. Enfin, drama, suspence en vooral ook een paar fantastische runs die een streling zijn voor het oog.
Dit jaar werd er ook gesleuteld aan de diverse klasse. In plaats van de beste vier werd er nu een splitsing gemaakt tussen “oud hout” en de klassieke pompers. De beste 2 mochten door.
Ook hier, spanning en sensatie. Merijn die de mist in ging bij de eerste run. Een 30-06 grendel die het moest uitzingen tegen een leveraction. Close, heel close allemaal.
Je had wat geluk nodig met die balkjes. Soms gingen er 4-5 gelijk om met één schot. Soms moest je ze individueel er af tikken, en zoals bij Bart, soms staken ze hun middelvinger op en bleven ze staan ondanks een treffer. Onze Leveraction haalde het van de grendel en Merijn haalde toch nog zijn twee laatste runs binnen. Mooi om te zien hoe blij ze voor elkaar waren. Onze Belg mocht met een grendel FNC zich 3de kronen, dik buiten zijn verwachting.
Dan weer een paar gloriemomentjes voor Claud om een paar runs aan te kondigen die nergens om doen. Bijvoorbeeld voor plaats 7-8. Nope, het was shooter zijn dagje niet. Achter in het publiek hoor ik al stemmen op gaan om samen te leggen voor een palletje kleiduiven voor hem zodat hij terug wat kan trainen. Ik wist niet dat hij zo een fanclub had met trouwe supporters.
Ook een paar jonge gezichten deden het top. Appie’s zoon bijvoorbeeld. Prima gedaan!
Guusje klom/knikte via de verliezersronde weer tot helemaal boven in de finale. En dan sta je daar weer. De echte finale…
Schutters klaar? go, …
Ik snor naar box 1. braaaaaa, alle clays in één vlotter roefel er van af. Ontlaad, en krijg een GO. Naast mij hoor ik Guus die ook aan het ontladen is. Het is echt maf om te zien hoe de wereld rond je begint te vertragen en welke gekke details je dan opmerkt. Ik verplaats me en gelijk pak ik mijn magazijn. Het loopt o zo soepel en in een vlotte beweging (niet evident met MP5) glijdt het magazijn in de magopening. Met de duim druk ik de grendelknop naar voor en leg aan voor winst. STOOOOOP, ontladen! Dit is echt het laatste dat je wil horen op een finale. Mijn idee was dat er iets technisch met Guusje aan de hand was of zo. Nope! Je mag niet je magazijn plaatsen voor je helemaal in de box staat, heb je dat begrepen? Fuck, linkerbeen net iets te lang op de grond gehouden terwijl rechterbeen al stond. Ondanks de halthouding en de ontlaad procedure kan ik opnieuw doorladen, iets te laat merk ik dat in de commotie de bolt nog forward staat… Fuck! Ik ruk me rot en met een superrun begin ik aan de inhaal reeks. Een Mexican wave ontplooit zich als een tsunami bij de houtblokjes. Een bijna perfecte sinusbeweging. Sommigen in het publiek beginnen zich te realiseren dat het spelletje misschien nog niet zomaar gedaan is en dat kangaroo’s best koppige eikels zijn, zeker met stress er op.
Guus heeft nog wat achterblijvers weg te werken. Ik heb er maar ééntje. De aller eerste blok staat er nog. Blam! om! Ontladen. Go! Naast mij is het ook stil geworden. Het publiek gaat ondertussen compleet uit de bol. Guus en ik, samen op weg naar de eeuwige DSR roem…
De lamp links gaat aan. We duiken samen het publiek in.
Guus is voor 2019 de duikkampioen in de semi auto klasse. 
Ik geef’m een welverdiende knuffel. Man, wat een geweldig leuke dag was dit.
En dan zie je pas hoe een geweldige sfeer en tof groepje mensen de DSR-wereld rijk is!
De zaal loopt langzaam leeg. Boven doet Marcel zijn ding. De groene mannetjes/vrouwtjes doen beneden door.
Respect voor jullie uit het dieptste van mijn hart. Van Miniclaud tot MaxiLeering en alles wat er tussen zit. De hele resem afkortingen;BC,RO (no hard feelings!) , HBO,… We love you! 
Wij Belgjes zijn echt ontroerd dat je in tijden van #me2 tot zwarte Piet toestanden je als buitenlander gewoon echt welkom bent in deze bende.
Thanks!
Fijne feesten en tot volgend jaar.