Katwijk aan zee, die naam alleen al klonk zo mooi. :worthy: Om 12hr de auto in met drie Belgjes en hop naar kikkerland.
Via kanalen, rivieren, slootjes en beekjes kwamen we iets voor drie aan in Katwijk. We waren er nog nooit geweest en je heb maar één maal de kans om een eerste indruk op te doen.
Tjonge wat een geweldig gebouw, mooie kantine en dan die baan, gedver. Doe maar twee in mijn tuin als ik de euromillions win.
Enfin, blij weer onze DSR maatjes te zien. Laders vullen en de briefingroom binnen. Surprise motherfuckers! Ken je dat gevoel als je het klaslokaal binnenkomt en je realiseert dat die toets wiskunde vandaag was en jij de enige bent die het vergeten was. :shok: Wel, dat dus… Vandaag zijn alle stages iets met tellen en hoofdrekenen… o shit. Tijd voor plan B
Ach, geen erg, ik ga gewoon effe kijken hoe die andere het doen en ik leer wel uit hun fouten. Ok jongens, shooting order, als eerste…. Joe. Lap, weeral als eerste. Ze doen het er om denk ik soms.
Smoesje hielpen niet. Tijd om nog spiekbriefjes te schrijven was er niet meer. Ja maar ik heb nog een attestje van dyscalculie, dysorthografie, ADHD, en een briefje van de dokter dat ik niet mag turnen… En ik heb toch recht op een… Al die smoesje van de jeugd van tegenwoordig hielpen geen bal.
Voor ik het wist zat ik op de startstoel. Wat zeg je? Of ik er klaar voor ben? hmm, nope. Prima! PIEEEEEEP en daar ga je…
Meteen is je verstand gereset, een plan had ik al niet dus gewoon knallen. Stage 1: vanuit de shootingbox, door een hangende en wiebelende autoband drie schoten (verplicht) op een kleine meesterkaart. Eitje toch? Ware het niet dat je laagste score alleen zou tellen en wel maal dertig werd gedaan.
Effe kijken, een H&K MP5, 80 meter, staand op 1,6 meter hoogte, 9mm FMJ 124gn, V0 van 1200FPS Even de stelling van Pythagoras er bij, rekening houdend met het ballistisch coëfficiënt van 0.149 dan is de bulletdrop ongeveer 6 inch. Anyway, mijn laagste impact was een “7”, goed voor 210 punten.
Door naar stage 2…
Ok, ga effe zitten. De getallen van Fibonacci, zegt je dat nog wat of heb je echt heel die tijd staan kwijlen naar die knappe juf Fien van wiskunde? Er staan zeven shootingboxen voor je. Je schiet van links naar rechts de juiste getallen in volgorde in deze boxen. Dat maak in box1:1 treffer, in box2: 1 in box3: 2 en dan 3, 5, 8, 13 treffers. Capiche? Door de getallen voorgaand op te tellen kom je dus aan de juiste combinatie. Gezien mijn magazijnen maar dertig schoten hebben ben ik na het getal acht reeds vertrokken. :gaga: Tijd is ook een issue. Over tijd gesproken. Dan kom je op stage 3 aan.
Stage 3 stelde een analoge klok voor met 12 papier doelen (zonder markeringen). In de klok stond een digitaal getal. Bijvoorbeeld. 14.45Hr. Jij diende dan in de twee en in de negen zone telkens exact 15 treffers te knallen. Hoewel ik mijn kopje er nog goed bij had heb ik ergens eentje gemist of zo. Met maar de helft van de te rapen punten vertrok ik snel naar de volgende rekenles. Onderweg lag nog zo een militair bandenparcours waar je tussen kon huppelen met je knieën omhoog. Fuck it, ik ben er gewoon overgesprongen met één been op de zijkant en verder. Ook aan zee kan de baan best glad zijn. Onderweg toch even wat knievel afgestaan voor de lokale bandwonden patiënten zorg. Gelukkig had ik het wapen niet gelost en kwam ik met een deukje in men ego er van af. Hop naar de les.
Geen knappe juf Fien maar wel enkele rijen reken sommen. Bijvoorbeeld. 3×2= en dan moest je exact zes treffers in het papiertje er naast schieten. Persoonlijk zou ik daar nog een fake sommetje tussen gezet hebben met 0x4 of zo. Mindfuck all the way. Ik zweer (zeggen de meeste van mijn leerlingen) , hoe simpel het ook allemaal mag klinken, je stresslevel zorgt er voor dat alles moeilijk overkomt.
De grootste rekensommen waren even veel waard als de kleine dus, zoals elke student vandaag de dag heb ik enkel de lage getallen geschoten en de rest laat ik voor de mensen die echt gestudeerd hadden. Gezien Juf Fien van stage 4 er niet was besloot ik om mijn hormonen ergens anders vrij te laten. Op stage vijf bijvoorbeeld. Effe chillen en gewoon twee rijen bowlingpins uit het rek rammen.
Dat kan eens deugd doen, gewoon vlammen en gaan met die banaan! Ondertussen was het verstand echt op nul gekomen.
Het einde komt in zich en ik riek al bijna mijn stal. In klaslokaal zes stond Meester Theo. En Meester Theo was niet bepaald mijn held. Dus, knallen maar. Drie tellen later stond er niets meer op het bord. Alles weg geveegd.
School’s out for summer, leuk liedje uit de jaren stilletjes. En net dat liedje flitste door men hoofd op de laatste stage. Met de stoppin kwam dan ook een einde aan de lessen wiskunde. Eindelijk, 142 seconden later was ie er dan. De DSR grijns ; )
Tjonge tjonge, wat was dat nu weer. Telkens denk je dat er niets nieuw meer kan worden uitgevonden. Dat je alles al eens gezien had en tadaaaa op je bolle oog. Te weten dat dit nog maar een proefwedstrijd was. Ik kan niet wachten als deze crew een (welverdiende) goed rapport krijgt van de schoolinspecteur. En dan die fantastische schietbaan. Waaauuuuuw! Hier kan je vet mee gaan jongens. Enkele tips. Start eens op de bovenverdieping! Pak een schuifaf, of hangend aan een kabelbaan of nog leuker, dat Indiana Jones mijnkarretje daar naar beneden duwen en 100 meter knallend rollen.
Enfin, wij kunnen niet wachten tot de volgende match bij jullie in Katwijk. Crew, een dikke merci!
Tien op tien, kus van juf Fien en een bank vooruit.
Joe
APS 412