DSR match 14 april 2024 te Drachten
Knalluh-As-Uhn-Malluh…
DSR Drachten 14-4-24,
Opgetekend door Dolle Hippo met zijn vuurstok.
Drachten is van oudsher een noest bolwerk onder de DSR-organiserende verenigingen in Nederland. Hoog tijd dus voor uw razende reporter om weer eens poolshoogte te gaan nemen in het fraaie land van ‘Us Mem’ en Habtamu… Aangezien ik ferm voorstander ben van participerende journalistiek, besloot ik mijn Garand mee te nemen naar het Hoge Noorden. Helaas heb ik mijn .45Colt al lang geleden verkocht dus moest ik het wapenduo met een CZ75 completeren. Een dissonant. Hopelijk valt het niemand op…
Na een zonnige rit is het altijd een feestje om in de ruim opgezette kantine van SV Drachten binnen te lopen en meteen een praatje aan te knopen met de vele bekenden. De mythe dat Friezen stug zijn loopt bij SV Drachten keer op keer een dikke deuk op want de DSR-variant van de Fries blijkt immer een prettig causeur. Gelukkig maar! Na het inschrijven (“Met welke wapens schiet je?…. “Oh, geen Colt 45?”…) en de gememoreerde sociale verplichtingen, spoed ik mij naar de baan om ‘live’ te aanschouwen wat de crew allemaal in petto heeft voor deze veteraan. (Noot van de auteur: ‘veteraan’ refereert hier natuurlijk aan de Garand uit 1945 en nadrukkelijk niet aan Hippo uit 1970…) Gelukkig blijkt het parcours in het echt een stuk duidelijker dan wat er allemaal op het briefingspapier is gekladderd… Veel te doen maar toch overzichtelijk. Best knap op een 50 meterbaan! Wat me ook meteen opvalt is het grote aantal vrijwilligers, die het ook mogelijk maakt om bij een match met zoveel doelen toch een goede doorlooptijd te realiseren. Knap!
Ik word al ras door Broer S. van de baan geplukt: “Hippo! Tijd voor de briefing!”. Die is ‘to the point’ en op vragen is er gewoon antwoord. Niet eens in het Fries… Wat me al snel duidelijk wordt, is dat de bobbers veel punten waard zijn en ook dat je het wel aan de Drachtenaren kunt overlaten om rottigheid met een V-tac barricade te verzinnen. De V-tac is een soort trapgevel met allerlei soorten gaten erin. Je mag zelf kiezen welk gat je gebruikt. “Ha, fijn!”, denk ik nog, want met een 30-06 stamper is een gaatje op comfortabele hoogte best een plus. “Het gat wat je kiest, bepaalt hoeveel punten je per weggeschoten bowlingpin krijgt.” Zo vervolgt de briefer zijn monoloog. Damn!!! Door een makkelijk gat schieten levert zo weinig op dat dit echt compleet zinloos is… Zeker met mijn 8 schots clips MOET ik met elke treffer veel punten scoren dus ik ben veroordeeld tot het kleinste en laagste gat… Bedankt, ‘vrienden’. Anyway, genoeg gejammerd, naar de baan en aan de bak met dat ouwe hok!
Voor mijn run pluk ik nog even snel de originele leren schietriem van de Garand want in de waanzinnige carrousel van houdingen, rennen en vliegen gaat die me alleen maar in de weg zitten en met een ingenieus ingezette blauwe ton hoeven de schutters hun geweer dit keer niet te dragen bij de pistoolstages. Luxe hoor… De wapenmeester mompelt nog iets over hoe jammer het is dat ik geen 1911 als compagnon voor het WOII geweer bij me heb. Zucht… Na een paar keer de schiethouding bij de V-tac ‘droog’ tussen het aanwezige publiek en de schuttersschare te hebben geoefend is het mijn beurt om op de startstoel plaats te nemen.
De immer goedgeluimde Dr. Dre geeft het startsignaal en ik raas naar stage 1 waar mijn niet geweer-compatibele-CZ75 van zich mag doen spreken op 3 modulairen die gelardeerd zijn met kleiduiven, A5-jes en CD’s. Point blank vlamwerk; precies wat de gemiddelde DSR-schutter met een handvuurwapen prefereert. Achttien schoten en een “GO!” later stuif ik als een briesend Fries paard (Us Heit?) de brits van stage 2 op alwaar de Garand ligt te smachten naar een clip met 8 stuks 30-06 FMJ DAG1987 pillen. Fluks de buks geladen en op een goede 45 meter een aantal tegeltjes geatomiseerd… “Ha! Eat that!” Tijd om hiervan te genieten is er natuurlijk niet; op naar stage 3 met de V-tac…
Het moment supreme! Klopt mijn aanname dat ik met een rare brokeback mountain houding laag genoeg kom om het ieniemienie-lage gaatje te kunnen benutten en zo 50 punten per pin te kunnen incasseren? Het antwoord is ambivalent. Ja, ik kan de doelen zien. Ja, ik kan de Garand half schouderen. Ja ik kan treffers op de pins plaatsen. Toch maakt de houding, in combinatie met de reeds hoog turbulente mirage rond mijn nu al sissend hete loop het behouden van redelijk zicht op de korrel tot een grote uitdaging. Hoe dan ook, ik ben gecommitteerd dus ik jaag twee volle clips op de pins en neem het resultaat zoals het komt. Nóg een kleine complicerende factor is dat zelfs de zeer potente 30-06 patroon in FMJ uitvoering weinig indruk maakt op hangende pins. De kogel vliegt pijlsnel door het doel, de pin schuddebuikt een beetje maar weigert helaas maar al te vaak om het rek te verlaten. Toch maar V-max kopjes laden de volgende keer?
Goed; door naar stage 4. Rustend op een enorme stapel bierkratjes (het ultieme festivalgevoel) blaf ik de hangende ’Theo-tjes’ streng toe met 150grains lood en koper gericht op hun kwetsbare bovenzijde. Met donderend geraas vallen de doelen, als ware zij bruine bladeren in de herfst, en uw reporter zag dat het goed was. Voor de poëet in mij het volledig overneemt ga ik snel door naar stage 5 want er is nog veel werk te doen in de maximaal 5 minuten die dit feestje mag beslaan.
Op stage 5 kom ik de eerste van de twee bewegende meesterkaart schijven tegen. Zelf te activeren middels het vloeren van een blauwe pin en let op: slechts de laagste tien treffers tellen! Mikken loont… Helaas is de mirage die op stage 3 al wat opspeelde nu uitgegroeid tot een heuse Mistral en na één clip houd ik het voor gezien. Zonde, want deze stage is potentieel een enorme puntenpakker. Echter, niet vandaag…
De volgende uitdaging heet ‘Texas-star’. Vijf tegeltjes hangen in een subtiel evenwicht te wachten op hun Nemesis. In een voorgaande run zag ik tot mijn grote hilariteit een schutter met de onderste tegeltjes beginnen, waarna zwaartekracht zijn leven tot een hel maakte omdat de tegeltjes bovenin de Texas-star natuurlijk als een gek lieten draaien. Die fout maak ik niet en eigenlijk gaat het wonderwel. 4 tegeltjes sneuvelen voordat je “hottentottententententoonstellings-managementbureauassistenteverkiezing” hebt kunnen zeggen. Alleen de laatste tegel bevat meer wijsheid dan ik blijkbaar kan opbrengen en ontspringt op miraculeuze wijze de dans. En door!!!
Stage 7 is gelijk aan stage 5 maar dan dichterbij. Klinkt flauw maar om te doen was het leuk en hier probeer ik toch wel de minimale tien treffers op de schijf te plaatsen. Dat betekent twee clips laden en dus een tijdsinvestering die nog extra groot wordt als mijn vuurstok zich verslikt in een patroon maar so be it. Punten-punten-punten-pakken is het devies, want op de vorige stages was de score ‘suboptimaal’, zeg maar…
Na al dit geweld draaf ik naar de blauwe ton op stage 8 om daar pardoes de Garand in te dumpen. (“Geen vrees, schatje. Ik kom je zo weer ophalen!”) Omdat de rest van de match wel erg simpel was, (PROEST! GNUIF! GRINNIK) vonden de Drachtenaren het leuk om de argeloze schutters op de laatste stage, waar het adrenalineniveau door je schedeldak giert, nog een duivels dilemma voor te schotelen. Of je knalt meteen met pistool de 12 plates weg maar accepteert dan wel een volle tijd, óf je plaatst eerst zelf op ambachtelijke wijze je eigen rode stoppin in de kogelvanger en kan daarna pas knallen op de plates en diezelfde pin met als bonus dat je eindtijd korter kan zijn dan 5 minuten. Atleet als ik ben kies ik natuurlijk voor wat extra rennen en totaal niet hijgend of puffend knal ik in bedaagd tempo de plates en pin weg. 17 schoten voor 13 doelen op een meter of tien. Klinkt niet erg indrukwekkend maar ik geef het u te doen na een dieet van 7 stages in Drachten…
Nu uw razende reporter zijn werk gedaan heeft, is het de beurt aan de scoring- en opbouwcrew die de baan significant sneller weer in orde brengt dan dat de schutters hem kunnen afbreken. Chapeau!!! Mijn score zal dit keer naar alle maatstaven bedroevend zijn maar HELL wat een rush geeft het inzetten van een full power WOII infanteriegeweer onder dynamisch omstandigheden toch! Ik heb hard gewerkt en moe maar voldaan begeef ik me naar de kantine voor de gebruikelijke afterparty met medeschutters waarin de frase “als ik daar…dan had ik…” zoals altijd een hoofdrol vervult. Over één ding is iedereen eensgezind: het was een schitterende match, zowel qua concept als qua uitvoering! Drachtenaren en Drachteressen: dank, dank, dank! Het was de 752km vanuit de Randstad meer dan waard…