DSR match 6-7 juli 2024 te Hulten
Te land, ter zee en in Hulten.
Voor mij een thuiswedstrijd, dus ik preek een beetje voor eigen parochie. Mag dat? Ja, ik geloof van wel.
Alle afleveringen van het legendarische TROS programma spookten door mijn hoofd, op zoek naar eventuele aanwijzingen, waar ik tijdens de wedstrijd iets aan zou kunnen hebben. De originaliteitsprijs zal ik wel niet winnen met m’n zwarte AR15, dus dan toch maar punten pakken en ‘snel naar de bel’. Lijkt zo makkelijk, maar dat dachten alle deelnemers van het programma destijds ook.
De mooie affiche verraadt al een beetje hoe het eruit zou moeten gaan zien, maar dat de gelijkenis zo goed op zou gaan, had ik niet gedacht.
De papieren briefing geeft verder nog niet heel veel duidelijkheid, want wat daarop staat kan toch niet waar zijn? Een skelter? Een tunnel? Rupsbanden? In ieder geval veel doelen en een shotgun op het eind, dus het is nu al een succes. Nou maar hopen dat het einde gehaald kan worden. Maar gauw die oude kleren aan en de briefing in, hopende op wat duidelijkheid.
Het is op de 100m baan en dat betekent in Hulten: Te land en met je bek in het zand. Hopelijk komt die zee niet ook nog aan bod. Ik word er nog steeds allemaal niet veel wijzer van. Doelen staan links en rechts. De eerste 3 stages zit je op een skelter, maar je moet wel weer in een ‘shootingbox’ en als je tijd om is, moet je bellen, maar die stopt de tijd niet, want die was al gestopt, maar als je niet belt, heb je volle tijd. Wel wordt er beloofd dat je geen rondje hoeft te geven als je aan de bel hangt, maar goed. Ik heb duidelijk de klok horen luiden, maar heb nog geen flauw idee waar die klepel hangt. Er valt niks mee te sjouwen, uit te rekenen of op te lossen onderweg, dus nadenken blijft voor mij verder gelukkig beperkt.
Ik hoef niet als eerste, dus kan nog een beetje spieken, maar voordat ik het weet, sta ik de stoel van een oude skelter af te stellen op formaatje lomperik. Zit ik net lekker, moet ik er weer vanaf, want het wordt een ‘Le Mans’ start. Naast de skelter starten dus.
Deelnemers klaar? Starten maar!!!! Een startschot zou hier wel erg verwarrend zijn dus PIEP!!!
Ik werp mezelf in de helterskelter die op rails staat, dump m’n wapen op de ‘motorkap’ en probeer het gruwelijke ding in gang te krijgen. Al huffend en puffend ga ik als een uitgerangeerde stoomlocomotief op weg. Ik denk toch wat blaadjes op de rails, want veel grip heeft het ding niet. Goed en wel op gang, kun je weer vol in de ankers om de voorwielen tussen 2 pylonnen te laten stoppen. Wel blijven zitten, want het is een stoptrein en we zijn er nog niet. Doorladen op doel!….overal dus? Links en rechts een rijtje golfballen, die als verse tulpen uit de vruchtbare Hultense grond komen en ergens aan de horizon staan een tiental blikken….als blikken konden doden…gelukkig konden ze dat niet, want ze gaan eraf(schiet ‘m d’r af was trouwens ook een onderdeel van ter land, ter zee). Gelijk doorzwaaien voor een rondje golf, maar helaas voor mij geen ‘hole in one’. Letterlijk niet, want na 1 schot (mis) bleek m’n magazijn alweer leeg.
Snel door naar stage 2 en m’n skelterskills van lang geleden komen weer naar boven, want het ding komt al een stuk beter op gang. Stiekem heb ik toch een klein rekensommetje gemaakt, want de 6 schijven, vragen 5 treffers, dus hoppakee een 30-schotter erin en die moet leeg. Dat scheelt ook weer wat tijd met leeg tonen en op de Go gaat de skelter er nu vandoor als een TGV.
In volle vaart komen we aan het einde van het traject. Stage 3. Remmen is er niet meer bij en met een klap komt het gevaarte tot stilstand tegen het stootblok en maar goed ook, want anders had dit een slechte poging van ‘fiets ‘m d’r in’ geweest. Een achtergebleven crewlid heeft zich daar ergens ingegraven en doet nog een poging zich over te geven door met een witte vlag te zwaaien. Een klein gekleurd vel papier maakt echter duidelijk dat het om de bobber gaat, dus BOB BOB BOB BOB BOB, proberen daar een paar gaatjes in te maken, maar dat ding blijft zo fanatiek zwaaien als Beatrix op prinsjesdag. Dan maar door op de duiven en deze hebben blijkbaar ook de keuze gehad of ze te land, ter zee of in de lucht willen. Gelukkig hebben ze niet voor de lucht gekozen en blijven ze als een stel dooie mussen zowel links als rechts op een rijtje zitten en ze spetteren op die korte afstand lekker uit elkaar.
Aussteigen bitte! We gaan te voet verder. Door de loopgraven naar stage 4, waar een twintigtal bowlingpins achter in de kogelvanger hangen te bungelen. Je kunt proberen om met je wapen op half 7 door een smal spleetje te schieten, maar ik heb die oude kleren niet voor niks aan, dus duik voorover op m’n buik, waar het gat in de barricade een stuk comfortabeler is. In tegenstelling tot de shootingbox overigens, want die was toch wel een slagje kleiner dan gedacht. Knietjes op de rand en voetjes omhoog. Lekker tactisch ook in deze positie een 40-schotter uit m’n vest getrokken. Ik had hem overduidelijk wel nodig, want er bleven er zelfs nog een paar hangen, maar ik had ondertussen ook het grondwaterpeil bereikt met m’n magazijn.
Weer omhoog gekrabbeld, blijft m’n magazijn een halve meter diep in het zand achter en ren ik verder door de loopgraven. Onderweg gaan we nog een stukje ondergronds en kom ik even later op stage 5 de restanten tegen van een oude tank o.i.d. die nog gebruikt is om deze bunker te bouwen (of te bevrijden?). Al wiebelend op de rupsbanden sta ik oog in oog met 20 Robjes. De naam doet vermoeden uit wie z’n koker dit verzinsel komt, maar na een tiental schoten, staan er nog steeds 19 Robjes (en Rob zelf denk ik?) mij uit te lachen. Dit gaat hem met .223 niet worden. Ik jaag er uit frustratie toch nog een paar patronen naartoe, maar besluit gauw verder te gaan.
Daar zijn we dan hoor. De bel!!!! Rondje van zaak!!! O, nee toch niet….eerst nog even wat afwerken. Meesterkaartje perforeren zonder rekening te houden met de afstand (stom stom stom). Meer treffers net onder het zwart dan erin, maar laagste tellen, dus nu nog score verbeteren heeft geen nut. Gelukkig heeft er iemand z’n shotgun daar in de vuilnisbak gegooid en er nog mooi 2 patronen in laten zitten. Lekker hengsten aan die hete pompert (was ‘pompen of verzuipen’ niet ook een onderdeel van ter land, ter zee?) en de poppers vallen 1 voor 1 achterover in het zand. En nu? Stoppin ofzo? Nee joh! Als een ware beiaardier luid ik het einde van mijn run in door lekker aan de bel te gaan hangen.
Onderweg terug naar het startpunt krijg ik een emmer zand, met daarin een paar leeggeschoten magazijnen en ga ik met een grote grijns richting kantine om toch maar te kijken of er inmiddels een rondje is weggegeven. Het is nog iets te vroeg voor een pilsje op dat moment, dus ga ik snel terug richting baan om nog een handje te helpen.
Bedankt aan organisatie, crew en beheer! Het was een leuke dag met een geweldig parcours, lekker eten en drinken en veel lol met de crew en medeschutters.
Jasper