DSR match 15 december 2024 te Amersfoort
Gedver, is dit jaar weeral bijna voorbij? Dan is het tijd voor het NK DSR in Holland.
Gisteren had ik het Belgische BK LVR aan men rekker om de shoot-off te organiseren. Pokkevroeg uit men bed om alles in goede banen te leiden. Was ik even blij dat ik vanochtend de wekker gewoon een dreun op zijn oog kon geven en me nog eens kon ronddraaien.
Hoppa, met drie Belgjes en een supporter de auto in en de taalgrens over van Vlaanderen naar NL. Onderweg even stoppen voor een broodje en daar had je het al. Voor mij een broodje kaas en hesp astemblieft? De dame aan de toog begon al meteen haar beste Frans boven te halen.
Enfin, on-y-vas naar Amersfoort waar het losjes 20 graden warmer op de schietstand is dan in Belgenlandje.
De match dan maar. Zoals altijd moet er van de veertig beste DSR schutters een selectie gebeuren en mogen de beste acht door naar de shoot-off. Dit doen ze al jaar en dag met een selectieparcours. En net dan denk je dat je na al die jaren alle mogelijke gekke dingen in een wedstrijd hebt gezien, komen ze met een primeur. Laten we nu eens de schutter zelf zijn shootingbox mee zeulen en dat hij zelf maar kiest waar hij welke maat wenst te gebruiken.
Komaan gasten, waar blijf je nou die onzin verzinnen. Gaan jullie met een groepje een marathon blowen doen en is er dan eentje nog nuchter die nota neemt van alles wat dat zooitje ongeregeld bedenkt? Kan bijna niet anders.
Miljaar, wat was dit weer geniaal en hoeveel diversiteit van aanpak heeft dit wel niet opgeleverd bij de schutters.
Shooter ready? Stand-by en beep weg ben je. Ik schuif de drie maten shootingboxen over elkaar en pak ze op in de hoek. Heel wat gesukkel was daar al te bespeuren bij diverse schutters die klein geschapen zijn. Ik ben ruim voorzien en heb tevens grote handen dus dat was geen issue.
Op stage 1 leg ik mijn kleine box. Staand engageer ik drie boxen met vijf kleitjes links en nog eens vijf boxen rechts. Hier lopen heel wat schutters tegen de lamp die hun vinger niet uit de trekker halen. Op stage 1 zou je ook nog eens twee MKZ schijven kunnen trakteren op 15 schoten elk. Ik heb op voorhand wat aan het rekenen gehad en besloot dat dit waarschijnlijk mijn scoren niet zou bevorderen. Op de voorlopige ranking zag ik dat je hoog kon staan met volle tijd en veel punten (shooter) maar ook met weinig punten en een scherpe tijd en zelfs daar tussen in.
Dus, show clear, die twee kutboxen oprapen en door naar stage 2. Opnieuw mindgefuck zoals ze dat enkel in DSR NL kunnen. Links en rechts een box met telkens vier A4’tjes die je vijf maal moet treffen om punten te krijgen. Mijn magazijnen slikken maar 30 patronen dus, laat ik er twee ongemoeid. Als ik in mijn mediumbox wil knielen krijg ik een halthouding van de BC. WTF? Blijkt dat ik niet helemaal goed richting kogelvanger doorgeladen had in de correcte houding. Gisteren op de Belgische shoot-off was dit geen issue, Mijn spiergeheugen was precies nog niet helemaal gereset naar de NL norm. Dus, een preekje van W.L. Door de schuine sleuf, een metertje of 75 hingen twee rekken met pins. En die brachten veel op. Dus, dertig patronen richting pins verschoten en opnieuw een paar die blijven hangen. Tijd is een issue dus gewoon stijf door.
Mijn grote shootingbox (2x08m?) drop ik voor de barricade waar je onderdoor moet schieten op de houten balkjes. Bambam bam en klik. Ja hoor, fijn te ervaren dat mijn MP5 consistent op elke wedstrijd toch eens moet haperen, liefst op een kutpositie in een super elegante yogahouding opgefrommeld ergens onderin. Dan begint er toch wat stress op de eikel te komen. Gezien we voor een scherpe tijd gaan en er niet veel mogelijkheden zijn om nog veel punten op te rapen.
Het ganse rek gaat uiteindelijk om en een spurtje naar de eindstage dringt zich op…
Daar aangekomen zie je een mini shootingbox waar mijn 45’s maar net op passen. Met je pistool knal je asap vijf maal in elk “Monrou”been en stop je de tijd met een tering kleine duif in de verte.
Ik tik uiteindelijk af met 170 seconden en maar 840 puntjes. Ow shit, dat gaat krap worden. Das een dure hapering en (terechte) halthouding.
What if then fukkerdefuck, dat zijn zo de losse gedachten als ik het afbol naar boven. Waar is die rekeningnummer ook al weer van Angela? Misschien kunnen we nog wat regelen?
Iets, wat een kleine eeuw later lijkt, komt het verlossend nieuws dat we (toch) in de shoot-off zitten. Al schol het echt niet veel. Sorry aan “0779” die nu naar plaats negen tuimelt. Ik zal proberen beter mijn best te doen in de shoot-off.
Maar dat verslag is voor morgen.
Foto’s heb ik niet van de preselectie. Post ze gerust…
Nu even douchen. Morgen is het weer zoeken naar de uitgang van mijn bed om dan weer paraat te staan bij defensie…
Nog een stevige linker.
Joe PLF