Zo, het opperhoofd van DSR had me een tijdje geleden gevraagd of ik huisreporter zou willen zijn voor APS.
Gezien ik alleen maar bergen onzin uit mijn pen kan laten rollen ging ik uiteraard graag op in. Een perfecte match als je ziet wat een geschifte matchscenario’s er allemaal bedacht worden.
Enfin, “replacementmatch”, wat moet een mens daar weer van denken. Dus doen we wat de gemiddelde Belg doet, verstand op nul, blik op oneindig en met vijf Belgen den otto in, hop naar ‘olland.
Nu moet ik zeggen dat ik een haat/liefde verhouding heb met de schietstand in Ochten. Meestal is het daar ver en kleine doeltjes. Dat is niet zo mijn ding met een kort Mp5 geweertje zonder 2poot. Dus tijd voor plan B. Een lang geweer. Normaal pak ik dan men trouwe FNC maar aangezien men neef ook mee was en hij vertrouwd was met een stukje Belgische kwaliteit heb ik maar een AR15 van onder het stof gediept. De laatste keer dat ik hier mee geschoten had was,… ach laat maar. Ik wist zelf niet meer welke optiek er op stond.
Briefingtime: Zoals altijd, kort, sec, droog in de kakker en niemand wakker. (Tenzij die mafkees van een Claud daar staat te stuiteren)
Piep, en daar ga je. De rode draad door de match was een kingsize voorhamer. Waarschijnlijk verwachtte die gierige Hollanders dat de Belgen ondertussen nog wat herstelwerkzaamheden zouden uitvoeren tijdens hun run of zo. Fok dat, ik ben hier om buskruit te snuiven, mijn wenkbrauwen af te schroeien en men trommelvlies binnenstebuiten te blazen. Nou, dat was best goed gelukt.
Op stage één begon de miserie al. Een klein hokje waar je rechtdoor een berg stalen bowlingpins uit de rek mag knallen op 100m. liefst vanuit dezelfde houding (anders ontladen) rechts nog eens 2 papiertjes vol pompen met lood. Na een paar seconden begint het mij te dagen dat ik het beeld niet echt scherp krijg. Het enige waar ik wel waar voor men geld krijg is de comp die netjes alle gassen vol in het schiethok pompt. Wat zeg je, ik hoor niets meer…
Een lege lader verder en met een omgekeerd evenredige puntenscore maak ik me uit de voeten met een hamer als souvenir.
Stage twee dan, kleine box waar je kan knielen of staan maar niet op de zijkant mag zitten. Ik gebruik waarschijnlijk de grootste en zwaarste monopod die er op de wereldbol te vinden is om af te steunen. Opnieuw twee A4’s op een tiental meters en de rest is nog steeds een pokke eind ver, bestaande uit een berg staal dat ophangt.
Getver, getver, nu komt de optiek ook niet meer recht uit. Iets lager mikken en wat rechts om een steel te raken. Als bonus een mooie hapering. Snelle analyse aan de hand van de positie van het sluitstuk zegt me dat het double feed is. En ja hoor, een klavertje drie van bodemhulzen lacht me vrolijk toe vanuit de kamer. Fuuuuck. peuter peuter, rammel rammel, reload en nog meer tijd verdampt nutteloos.
Go go gooo, Met de hamer in mijn slipstream naar stage drie. Geknield hokje, een reeks van kleine ronde steels op een rijtje. Dat zou moeten lukken, niet. What the fuck. Met de MP5 zou dit links, met beide ogen toe terwijl ik de moonwalkend de polka dans op één been zo geflikt zijn. Die zwarte AR15 voelde zich meteen weer benadeeld en ging als klimaatprotestactie opnieuw storen. Opnieuw de ganse drill. Zo gaan we nooit aan die Kyoto norm geraken. Ik ram nog snel een riedel er door in de hoop dat de steels van schrik zouden omvallen. Nou, niet dus. Een mens zou voor minder vermoeid geraken.
Gelukkig staat er een stoel op stage 4. Hmm, alles moet van de grond heren. Dus, hamer en voetjes ook. Nu, lieve Hollanders, wij Belgen weten dat we gemiddeld een halve meter kleiner zijn dan jullie, we compenseren dat immers in onze broek. Maar willen jullie please eens stoppen met van die hoge barricades voor onze neus te zetten waar enkel die Friesen van 2.80 meter lang over kunnen schieten? Dank u!
Enfin, heel wat patronen gaan de barricade is en komen dus niet aan in de rij CD’s die er hangen.
Opnieuw, magazijn leeg, illusie minder en trauma er bij. Hop naar stage 5. Daar staat een politieschijf met twee bollen. Deze moeten elk een paar treffers maar als je de zwarte Piet raakt ben je de score weer kwijt. (Wat hebben jullie toch met zwarte piet?). Hup, mag er in, het is zo dichtbij dat ik waarschijnlijk de bol kan raken met te spuwen. Ondertussen denk ik al in mijn hoofd aan de eind quote die ik ga roepen als ik de voorhamer op het melkbrikje mag rammen. Maar in plaats van THIS… IS… SPARTA!!! te roepen verschijnt daar die lelijke troellie van Claud voor mijn vreter. Het enige wat ik kan bedenken is wat komt die nou weer voor geintje uithalen met de Belgen. Ik zie zijn mond bewegen: JE… HEBT… VOLLE…TIJD!!!
Ok, tilt in mijne kop. Wat zegt ie nou, volle tijd? ik? Zit ie nu weer te trippen of heeft ie weer 10 volt batterijtjes in dat 5Volt uurwerk gepropt ofzo. Neen, echt volle tijd.
Daar was ik effekes van mijne melk van. Dat is geleden van,hmm, laat ook maar…
Tjonge tjonge, wat een kutzooi heb ik hier van gemaakt. Ik ben gelijk thuis even gaan zien dat die 1ste plaats 2018 trofee nog in de kast stond en geen lucide droom was.
Gelijk ne kleuter den boot in… Ook dat is DSR.
Iets later zie ik mijn dochter aan de startlijn staan met de EVO3. Komaan meid, gaan met die banaan! Dochterlief heeft er goed op gelet om vader zijn geklungel niet na te toen en komt voor de eindtijd aan op stage5. That’s my girl.
Stage1, zoals je kan zien zijn de doelen niet zichtbaar door de kromming van de aarde.
Stage2, er is niets mis met je beeld. Bij DSR heb je wel eens rare zwaartekracht fenomenen. Ik bedacht net even dat mijn dochter (onderste persoon) nog eens dringend naar de kapper moet voor haar lange staart in de grendelopening valt.
En soms draait de zaal ook wel eens 90° tijdens je run. Ik was al blij hier geen bouwvakkers-spleet te zien waar je los een mountainbike in kan parkeren zonder een kant te raken. Daar had onze bakker vroeger een harig patent op.
Tijdens een DSR run is er vaak nog tijd voor een meditatie sessie. Pas als je de verlichting bereikt heb mag je verder (zweven).
Gelukkig heeft ze geen lidkaart van de kluklux clan en mikt ze op de bolletjes. Naar wat de heren allemaal staren wil ik eigenlijk niet weten maar ze hebben allemaal een grijns op hun bek en een colaflesje in hun broek zitten. (hoop ik)
Vlakbij de schietstand vertrok ook een wandelzoektocht. Ik heb een foto genomen van het plan, mocht je kaartlezen level 8 aankunnen dan kan je hier alvast een leuke uitstap van maken.
En nu maar stilletjes hopen dat men dochter geen hol geraakt heeft zodat ik geen tweede keer moet afgaan als een plastieken gieter.
Nooit meer een replacement geweer voor mij. Mocht je ergens in een sloot een AR15 met afgevijlde serials vinden, ik ontken alles.
Dikke merci aan de crew. Ik hoop dat die omkoop chocolaatjes meer dienst doen aan men score dan dat stukje plastic fantastic AR rommel…
Joe APS412