DSR match 16 april te Beilen
DSR in Drenthe: een 80-jarige trekt op naar Drenthe!
Mag ik me even voorstellen? Karabiner K98k, 8x57Mauser, Gustloff-Werke, 1943… Jawel, U hebt hier met een “eminence grise” van doen, maar laat de 80 jaar die mij van mijn fabricagedatum scheidt U niet op het verkeerde been zetten. Mijn Stahl geeft geen krimp en mijn loop is nog altijd gerade!!! Daar doen mijn belevenissen uit de roerige jaren 40 en de niet altijd zachtzinnige behandeling tijdens een ontelbaar aantal APS wedstrijden door “der DSR- Hippo” niets aan af.
Dit maal is het mij gegund om acte de préséance te geven in het rustieke Beilen alwaar een aantal enthousiastelingen hun eerste DSR match in elkaar heeft geschroefd welke ter keuring aan de strenge doch rechtvaardige keurmeesters van de APS wordt aangeboden. Gezien de energie die deze lieden erin gestoken hebben, gecombineerd met ervaring van een aantal van hen bij één van de DSR-walhalla’s in Nederland (Griffioen Amersfoort) kan dit niet misgaan en mijn oude doch scherpe richtmiddelen zien al ras dat het hier om een onversneden DSR match gaat. Niet teveel randgebeuren, gewoon rucksichtloss hard rammen, rennen und treffen. Heerlijk!
Nadat mijn baasje zijn M1923 Garand Cartridge belt (Das ist ja nutzliche Beute, Jawohl!) heeft gevuld met moderne jachtpatronen (Liefkozen door hem omschreven als Specialmedizin fur Bowlingpins) en ook zijn bekende ritueel van ducktape op de bovenarm binden en daar een aantal losse patronen op plakken heeft volbracht zijn we klaar voor de start. (De briefing sla ik over, die is voor Hippo, hij mag mij bedienen maar uiteindelijk bepaal ik toch wat er gebeurt… Een tachtigjarige laat zich niet de wet voorschrijven door een blaag uit 1970…)
Het startsignaal klinkt en klaarblijkelijk past het meeslepen van een stuk “Atlantikwall” in het strijdplan van Der Hippo want deze wordt in shootingbox 1 geplaatst alvorens hij ter aarde zijgt en mij één 8×57 patroon voedt. “He, baasje, het doel is hier 10 hoogste treffers op een meesterkaart scoren en Moglicherweise ook nog even de verdriedubbelaar uit zijn hangende bestaan verlossen! Das klappt doch gar nichgt met één luizige patroon?”. Voor mijn actie en loop is dit een peulenschil maar het baasje klaagt over de schuine schootingbox en ook over zijn ogen die misschien iets minder Frisch zijn dan een decennium geleden en “gaat voor tijd” hetgeen Meiner Meinung nach niets meer of minder is dan een hels eufemisme voor de uitdaging niet aandurven gaan…
Welaan, op naar stage 2 die slechts enkele grote stappen verwijderd is. Alhier mag ik tonen dat ik naast een gestaald karkas ook nog over de nodige souplesse beschik! Op een afstand die in “oude tijden” met het blanke staal voorop de loop zou worden opgelost, mogen nu drie blikken-brune-bonen-waar-we-niet-voor-bidden doorzeefd worden. Schiettechische uitdaging: nul,nul. Hoewel? Menig moderne frutselbuks met hoog gemonteerde optiek scoort hier beroerd omdat men eenvoudigweg ONDER de doelen doorschiet, maar ik dwaal af. Edoch, voor mijn ranke flanken die ontworpen zijn voor 5 patronen en niets meer betekent dit wel dat er 3x een stripperclip gevoed moet worden. Gelukkig is dit een vaardigheid die Der Hippo wel meester is en in een dreunende Kadenz worden de doelen geperforeerd. Kansloos. Bijna krijg ik medelijden met het Hardox van de modulair wat zucht en steunt onder mijn spervuur van Vollgeschwindigkeit-Spitzgeschosse.
Na gedane zaken zigzaggen we naar stage 3 alwaar een muur van bowlingpins vanuit een liggende positie geslecht mag worden. Hier spelen wij de Kraft-troef uit die hoort bij een echt infanteriegeweer anno 1943: De voorste pins worden na een frontale kennismaking met een 200 grains softnose met zoveel geweld het rek uit geslagen dat zij minimaal nog één maar vaak nog meer collega’s met zich meesleuren naar de harde betonnen vloer. Ik hoor de Hippo tevreden knorren, ten teken dat ook hij de superieure power nog altijd weet te waarderen. Als we vertrekken hangt er wellicht nog een verdwaalde pin. Guderian zei al” nicht kleckern, sondern klotzen”…
Bij stage 4 hangen nieuwe doelen! Ha, Grossartig! Ze heten Cathy’s en blijken van kunststof te zijn gemaakt. Op een afstand van zo’n 30 meter wil ik hier mijn tandjes wel inzetten maar eerst moet mijn baasje besluiten door welke schietopening in de barricade wij onze magie mogen gaan tonen. Na rijp beraad van minstens 3/10 seconde Setzt Der Hippo sich en wordt ik in een laag rond gat gepositioneerd. “Alles klar? Rammen maar!” ,denk ik nog maar er is iets aan de hand. De stripperclip met 5 patronen wil niet in mijn fraai gefreesde laadgleuf en in plaats van die scheissige clip weg te gooien en een nieuwe te pakken (Handbuch fur den Infanterie 1939, Kapitel 3.2) blijft hij verwoede pogingen doen om de te brede clip in mijn smalle basis te beuken. (Later blijkt deze clip een 308 variant te zijn, Verdammt noch mal, nieuwerwetse troep, Das mag ich gar nicht!). Uiteindelijk moet ook Der Hippo erkennen dat geweld niet alles oplost en voedt hij me met het juiste nutriënt en kunnen we los! Dan blijken de schattige Cathy’s toch taaier dan gedacht. Vliegen de volmantels er dan toch doorheen? Of is Hippo afgeleid door de wulpse contour van dit nieuwe doel? Laten we het er op houden dat de trefferquote hier te laag is voor een handbediend repeteermechanisme. De conclusie? Wegwezen!!! En snel!
Via een geitenpaadje belanden we op een nieuwe baan met verse doelen. De eerste schietpositie is staand door een gleufje lekker op 25 meter Theo’s uit een rek schoppen. Zalig! Precies wat we nodig hadden na de kleine kras op ons ego bij stage 4. Clip na clip vindt zijn weg en mijn monding braakt onversaagd vuur richting de vermaledijde Theo’s die hun meerdere zeker erkennen. Wel valt me op de Der Hippo wat amechtig begint te bewegen en ik vraag me af wat warmer is, mijn zacht gloeiende loop of zijn van inspanning zwetende rode kop… We zullen het niet weten want na gedane zaken duiken we onder de barricade door op weg naar de laatste stage! Hoezee!!!
Hier wachten 5 bordjes met het logo van de Hunnebed-Highway op ons. (Wat een lelijk Anglicisme, waarom niet Die Hunnebed Landesstrasse?). Edoch, deze moeten elk minimaal 5 treffers hebben om te tellen en met het tanende tempo der Hippo in gedachten is het verstandiger om de stoppin direct uit te schakelen en iets aan tijd te sparen. Altijd een goed recept voor een hoge score immers! Ook is het cruciaal om binnen de tijd te finishen om de bonus voor het immer meegetorste brok Atlantikwall te verzilveren.
Das war Fabelhaft! Wat een heerlijke baan, wat een mooie mix van reactieve doelen en leuke thema doelen, eenvoudige volle kracht vooruit houdingen en houdingen die misschien meer voor de jeugdiger beoefenaren van de edele DSR sport passen. Een groot compliment voor alle bouwers en helper van SV Beilen. Doe zo voort! Ik kan er nog minstens 80 jaar tegenaan. (Der Hippo niet, maar dan neemt iemand anders wel het K98k-stokje over).
Met warme groet,
K98k
PS: Toen Hippo weer uitgerust was en dus weer zijn gebruikelijke praatjes kreeg, is hij nog eens over de baan gegaan… Ik moet zeggen over de baan VREEMDgegaan want hij koos als metgezel de APS verenigingsgrendelbuks. Een modernistische ingekorte Lee-Enfield bastaard van Australian Arms in het verwijfde 7,62×39 kaliber, gevoed uit (houd U vast!) Kalashnikov magazijnen. Bah. Bah. BAH. IS dan NIETS meer heilig? Ik geloof dat het wel aardig ging maar weten doe ik het niet. Ik praat niet met “Verrater”…