Het is 10 juni 2001, de schietbaan van SV Heerhugowaard is wederom het toneel van een APS-match. Geen gewone wedstrijd dit keer maar de jaarlijks terugkerende donateurs-wedstrijd! Deze is alleen toegankelijk voor APS-donateurs en kenmerkt zich door een overdaad aan listigheid. De APS-organisatie beschouwt haar schare donateurs op deze dag eigenlijk als proefkonijn om nieuwe ideeën uit te testen. Dat neemt niet weg dat er natuurlijk een super degelijke wedstrijd moet staan waar iedereen plezier aan kan beleven. 80 doelen
Gezien de reacties van het schutterspubliek is de APS daar deze keer bijzonder goed in geslaagd. Aangezien een deel van de dynamisch-geweer-junkies vond dat er bij de laatste wedstrijden te weinig “hak en breek werk” in de stages verwerkt was, werd dit keer besloten om het doelgebied volledig vol te stouwen met reactieve doelen. Papieren schijven waren uit den boze, bowlingpins, houtblokken, kleiduiven en flesjes water maakten de dienst uit. Met wat pas en meetwerk had de bouwploeg onder leiding van directeur Klinkhamer 80 (!!!) doelen opgesteld, dus voor liefhebbers van veel schieten was het een paradijs op aarde.
Simpel?
Het wedstrijdconcept was verder verbluffend simpel: een geheim parcours en alle doelen die vanaf een bepaald schietpunt te zien waren mochten ook beschoten worden. Doordat de schutters de lay-out van de baan niet van te voren konden verkennen, kwam alles aan op beslissingen tijdens de wedstrijd en die pakten regelmatig faliekant verkeerd uit. Veel schutters bleven, overweldigd door de overdaad aan doelen, te lang op de eerste twee stages hangen en kwamen daardoor later in tijdnood. Andere schutters renden als een dolle de baan af, slechts een schot of 10 per stage afvurend, om bij shootingbox 6 er achter te komen dat de wedstrijd voorbij was en het doelgebied nog heel erg vol… Een aantal schutters was door de veelheid aan doelen helemaal de kluts kwijt en beschoot deze met zoveel enthousiasme dat ze halverwege de baan door hun munitievoorraad heen waren. Kortom, een uitdagend en verrassend parcours waar vele schutters de tanden op stukbeten. En zo hoort het!
Haast
Genoeg nu over het jammerlijk falen van diverse APS-veteranen. U wil de baan op en ik ook! De match begint schrijlings zittend op een oliedrum met voor je alleen maar zwart landbouwplastik. Oh nee, er is een kleine opening met zicht op het rechter gedeelte van de baan. Na het startsignaal ram ik het magazijn in mijn geweer, laad door en begin met het uitdunnen van het doelgebied. Oef, dat valt niet mee. Slimme schutters besluiten hier na een tiental schoten door te gaan, dus doe ik dat ook maar. Tenslotte telt elke seconde! Stage twee is een knielend barricade met het gat aan de linkerkant. Jakkes, links schouderen is niet mijn sterkste kant en bovendien niet ongevaarlijk, zoals een AUG schutter bewees toen zijn geweer een lege huls in zijn mond ramde… Weet je wat, ik ga wel door. Ik heb namelijk een beetje haast vandaag…
Glow in the dark
Op stage drie lagen twee autobanden. “Verplicht liggende stage” brult de baancommandant in mijn oor. Ja hoor, wie verzint zoiets? Op deze onmogelijk instabiele steunpunten heb ik in ieder geval goed zicht op de pins, die intussen steeds hatelijker beginnen te lachen en mijn .223-spervuur schijnbaar onbewogen over zich heen laten komen. “Volgende keer dus toch investeren in softpoints”, flits het door me heen. Terwijl de tijd doortikt zoef ik naar stage vier. “Shit!”, vanaf stage vier kan ik alle doelen beschieten, met de hulp van een steuntje op een makkelijke barricade! “Als ik dat geweten had…” Twee magazijnen later en met een behoorlijk aantal treffers, ga ik door naar stage vijf. Mijn geweer is ondertussen een soort glow-in- the-dark zo heet, en verspreidt een lucht van verbrand rubber… Liggend voor een opengesneden oliedrum vraag ik me af waar de doelen zijn? Ik zie alleen een zwart gat, de drum in. Aha, daarom stond er dus in de uitnodiging dat je een zaklamp bij je moest hebben. Snel de Sure Fire uit de zak gehaald en inderdaad, aan het einde van de tunnel staan zes pins te wachten op hun Nemesis. Mijn Heckler braakt vuur, de pins vallen en ik krijg van de mondingsdreun in de ton een hoogfrequente massage die ik uren later nog zal voelen. Na een paar schoten is de tunnel gevuld met rook en stof, waardoor ik de lichtopbrengst van de Sure Fire extra begin te waarderen.
Einde
Het eind is in zicht, stage zes is de laatste stage. Helemaal mijn pakkie an zie ik al. Op een metertje of zeven hangen alle doelen die ik tot nu toe heb gemist te wachten op de slacht! “Gelukkig heb ik nog een vol magazijn over, victorie is binnen bereik!” bedenk ik voldaan. Helaas herinnert de baancommandant me eraan dat ik alleen de stoppin mag beschieten… O ja, dat hadden ze me geloof ik wel verteld in die 5 minuten briefing. Dag goede score. Om de boel nog even extra te verzuren, plaats ik bij het beschieten van de stoppin nog een paar schoten in een no shoot. Nice, very nice. Na het ontladen en de verplichte controle of mijn wapen daadwerkelijk leeg is, sjok ik van de baan af. “Had ik maar…”, maar daar win je geloof ik geen wedstrijd mee.
Berusting
Eénmaal aan de bar slaat de teleurstelling over mijn eigen inschattingsfouten al snel om in bewondering voor de organisatie die deze match verzonnen heeft. En voor schutters die zich niet van de wijs laten brengen en gewoon goed schieten. En voor die paar ijzervreters die met een grendelgeweer dit parcours proberen te bedwingen… Ik zal vaker moeten trainen, beter de artikeltjes over DSR-wedstrijden in de AK56 moeten lezen en vooral leren om die verduivelde wedstrijdstress in bedwang te houden, denk ik met berusting. Als een kwartier later blijkt dat mijn score toch helemaal niet slecht is, kan deze dag echt niet meer stuk. Ik sla mijn agenda er op na: 1 juli, Leiderdorp is de volgende match. Bah dat duurt nog drie weken…
