DSR match 11feb 23 in Ochten
Vier Belgen melden zich zaterdag rond 13u aan op de baan in Ochten. De kleine kantine zit meteen vol leven en het is steeds een fijn weerzien met die Ollanders. “Iet get an” was hun slogan, iets wat Vlamingen vertalen als “iets zal (verlichting?)aangaan”. Bijgevolg alle mogelijk zaklampen in mijn rugzak geflikkerd…
Zelf heb ik geen geweldig relatie met de baan op Ochten. Voor zo ver ik weet heb ik er nog nooit een prestatie die er om doet neer gezet. De voortekenen waren ook niet min. De afgelopen 3 weken heb ik drie HK MP5’s in panne gekregen tot een punt dat ik ze niet kon inzetten voor deze APS match.
De avond er voor even gekeken wat de opties zijn. De FNC’s zaten zonder optiek voor een foto shoot. Voor sommige wapens was geen Europese vuurwapenpas en zo eindigden we met een AR15 achtig ding in onze pollen. Snel nog de oxidatie van softpoint munitie tumbelen en ’s morgens alles in een zak gegooid. Waarschijnlijk lag er maar van vijf jaar stof op dat ding. Wat kan hier nog misgaan?
Briefing. Marcel en zijn maatjes waren weer goedgeluimd en gingen van start met hun Elfstedentochtding (186 punten bij scrabble). Wij Belgen snappen de sneeuwballen van dit typisch Hollands fenomeen. Als je elf steden wil bezoeken pak je toch gewoon een busje toch? Anyway. Marcel bleef gewoon zijn ding doen en wij Belgen probeerden er iets van te begrijpen. Zo had je een stempelkaart nodig en diende je overal te stempelen waar je stagedorp was. Stempelen overigens, is in Vlaanderen je werkloosheidskaart laten invullen. Als je dat niet gelukt was, had je meteen vollebak (maar waarschijnlijk geen werkloosheidsuitkering). Je wapen mocht je niet bijhouden en je diende één magazijn af te staan. Dat kon je oppikken door het ijs te kloppen en het uit het wak te vissen. Waar blijven ze die onzin toch halen?
Ergens onderweg diende je te “ klunen” . Opnieuw vier Belgen die als mongolen met hun mond open staan te staren. Klunen lijkt iets Fries te zijn om als er geen ijs is over het land te schaatsen.
Serieus gasten, daar hebben we in België schoenen voor uitgevonden. (En dan die Belgen maar dom noemen).
Ik heb zo een donker (in 50 tinten) grijs vermoeden dat die Friesen zoiets zijn als in België die van Oost- en West-Vlaanderen. Ze zijn er, niemand weet hoe ze er zijn gekomen en niemand verstaat er een woord van. En je geraakt er ook niet meer van af…
Ondertussen moe van al de google vertaalwerk was ik begonnen de stages op men hand te schrijven in het Vlaams. Tot een nuchtere stem me zegt, hé kloje, ge moet nog handschoenen aandoen, kieke!
Oja, handschoenen! Je diende handschoenen mee te pakken als handicap. Opnieuw, alle soorten handschoenen die ik kon vinden mee in de zak. De ovenwanten van men vrouw, dikke werkhandschoenen, skihandschoenen, dunne werkhandschoenen en zelfs latex handschoenen met vaseline in geval we op anale safari diende te gaan bij één of ander nijlpaard. You knever know daar in NL… Min tien punten per vingertop die zichtbaar is na je run. Dag latex dus.
By the way, er hangen deze keer geen nummers op de stages, wel namen van steden in het Fries. Moest het Ijslands geweest zijn zou ik het ook geloofd hebben.
En dan de volgorde van schutters. Ja hoor, tradities zijn er om hoog te houden. APS412, APS… Hilariteit allom en Marcel lacht maar zet me gelijk ergens anders.
Wapens inleveren please. Onze squad mag na een paar minuten aantreden. Eerste schutter on deck please. Opnieuw mijn naam WTF? Ow sorry, het stapeltje was gevallen en jouw naam lag nu ineens van boven. Ach, whatever.
Je wapen werd afgenomen en klaargelegd. De schutter werd in een darkroom gepropt. Na twee minuten realiseer ik me dat die latex handschoenen zichtbaar op men stoel liggen. Argwanend draai ik me om in de donker. En ineens een stem die vraagt of ik er klaar voor ben…
Hmmm, mindfuckje. Ik vraag of ze men wapen open gezet hebben? Negatief dus. Opnieuw de vraag of ik klaar ben. Tja, niet veel opties, gaan met die banaan voor ik het geluid hoor van latex handschoenen die aangetrokken worden. Geen zin om aan iets vrolijk te denken terwijl er iemand mijn amandelen kieteld via men aambeien. Piep…
Het doek vliegt open, het licht doet pijn aan je ogen en snel naar het stempelstoeltje. Dan door het ijs kloppen, magazijn pakken en je wapen laden en doorladen in één of ander bekend Hollands poortgebouw. Een berg bowlingpins duiken op in men optiek. Here we go voor een spervuur van 5,56 softpoints. Klick! Hmm, WTF, opnieuw tap rack klick. Het duurt even voor ik door had dat één of andere lolbroek, zonder te melden, de veiligheid had opgezet. NOT AMUSED, echt, please blijf met je fikken van men wapen af of kom het melden.
Brabraaa eindelijk muziek uit die korte AR15, en lekkere vlammen als bonus. Als het gros van de pins de ijsvlakte op gegaan zijn loop ik naar stage 2. Net op tijd er aan gedacht dat stempelpapier mee te pakken dat steeds niet toevallig aan de andere kant van de looprichting staat. Nog steeds wat van men melk vergeet ik even welk doel ik moet bevuren. Nummers staan er ook niet op in de doelenzone en snel spiek ik op men hand. Ahja, dat Fries vlaggetje. Tien treffers waren nodig om te tellen. Twee vingers in de neus, even die ijspegel aftikken die er aan bengelt, en door naar stage drieachtig.
Half geknield kleiduifjes uit een vlag schieten leek toch niet zo evident te zijn. Die korte vuurspuwende AR15 heeft geen goed wangcontact en het beeld springt steeds uit men sights na elk schot. Naar gewoonte verwacht ik dat de kleiduifjes breken zoals bij men MP5. Die 5,56’s lachen je gewoon uit en waarschijnlijk zijn er duifjes met meerdere treffers terug gevonden. Fuckerdefuck. Snel door maar onderweg eerst even klunen. Dat viel even tegen. Ik dacht er gewoon in te springen en te sliden/langlaufen tot aan de overkant. Bleek dat die krengen voor geen centimeter glijden. Bijna vol op men bek. Sloef sloef en dan snel die houten skischoenen uitgooien.
(Dit is geen bejaardenbegeleiding, maar klunen, enkel in NL)
Stage vier, liggend, tien laagste treffers op een meesterkaart. Niets bijzonder aan. Hup hup onder een bruggetje door naar de voorlaatste stage. Een windmolen met van die Jantjes. Dat zijn die dekseltjes van blikken waar Shooter ongetwijfeld nog nachtmerries van heeft. Ook hier, hard to see of je ze hebt of niet. Een paar schoten per doel spendeer ik er aan en dan weer door.
Mind de stoppin rechts ; )
De eindmeet is in zicht op een sneeuwbalworp verder. In het Fries “koek en zopie tent”. De vertaling hiervan, nevermind
. Maar ook hier weer een dubbele mindfuck van die weedblowende bedenkers van al die ongein. Voor je staat een wirwar van type doelen. Flesjes, CD’s, blokjes enz. Er staat ook een stoppin. En die staat niet zo toevallig in je normale sweep over de targets. In het squad voor me had tenminste ééntje zich laten vangen en in zijn enthousiasme de stoppin mee af geschoten voor hij de rest had.
En als tweede mindfuck. Als je de stempel niet geplaatst had voor je de stoppin afschoot dan was je stempelplad niet compleet, bijgevolg, 100% tijd.
Anyway, ik heb er 230 seconden over gedaan. Dat kon sneller, mindfuckje van die veiligheid en het door mij foutief wachten tot de kleiduiven springen maakten dat de run traag overkwam. We zien wel. Je kon ook gewoon niet je tijd in al dat stempelen steken en voor punten gaan. Dat was ook een reële optie.
Zoals altijd, dikke merci aan de crew. Mooie set up maar we begrijpen als Belg er nog steeds niet. In Aalst(B) hebben ze hun” voil janetten” :pompom:en dat zal idem zijn voor de ‘Ollanders.
Joe