DSR match 4 en 5 maart Hoofddorp
DSR in Hoofddorp… Een halve weg (2 uurtjes bollen) hebben de Belgen staan piekeren welke die schietstand nu juist weer was. Of we er al een keertje geweest waren of niet enz. Het antwoord was simpel, nougabollen, niet dus.
Voor alles moet een eerste keer zijn. De meeste Belgjes staan met beide voeten op de grond, Hollanders daarentegen… Dus, het thema was voetjes van de grond. Hoe moeilijk kan dat zijn.
De jongens die we passeerden kwamen nee-schuddend buiten. Lastige posities, moeilijk enz. Kwestie van de sfeer er meteen in te brengen. Op papier ziet het er eenvoudig uit.
Zorg dat je bij het vuren met je pootjes van de grond staat.
Wat kan hier nu nog mis gaan? O ja, Joe, is die MP5 van je al gemaakt? Schoorvoetend moet ik bekennen dat er wel wat onderdelen gewisseld zijn en dat de echte reden eenvoudig te maken heeft met niet afdoende softpoints in 5,56mm. Wat waren die wijze woorden op de site ook al weer? O ja, breng niets mee dat niet uitvoerig getest is.
Shooter ready? Hmm, Ja? Wil je nog een verzoeknummertje? WTF? Hmm Paint it black van de Rolling Stones aub? Ik heb net 2 stuks M60 in helicopter versie gerestaureerd (no kidding) en dan leek me dit tour of duty nummer wel wat. URBANUS zeg je? Gast, serieus?
Steek Urbanus in je… PIEP en daar ga je. Mindfucks, daar doen we in NL niet aan mee.
Stage 1 liggend op een plank, volle 50 meter een olympische schijf bestoken, 10 laagste treffers tellen. Ik schiet 83/100. Dat is best cavakes voor een MP5 zonder tweepoot en een kort loopje in de ordergrootte van men fluit. Nope, geen compensatiedrang bij de Belgen zoals al die NL gasten met hun lange AR15’s.
Hup hup in galop naar stage 2. Een koppel paletten staan rechtop tegen elkaar geschroefd en ik ga er in amazonezit op zitten met één knie opgetrokken. Over de volle lengte hangen in de verte vijf stuks A4’s raak/niet raak. Elk papiertje smeekt om vijf treffers. Hoewel men houding stabiel genoeg is om iets te raken schiet het letterlijk en figuurlijk niet op. Raak maar te traag. Het stemmetje in men hoofd begint aan te dringen om sneller te vuren maar het dotje springt met die kleine MP5 alle kanten op na elk schot. 15 treffers op 25. Mmm go goddamn! Naar stage 3 dan maar. Nu staat een zelfde pallet 90 graden gedraaid. Opnieuw probeer ik de opgetrokken knie-houding. Een zwerm bowlingpins is best wat punten waard en ik steek een 50-schotsmagazijn in het wapen. De pins hangen niet tegen elkaar en de lucht er tussen lijkt eenvoudiger te raken dan de pins. Klick, what? Fukkerdefuk hapering. Met enige moeite trek ik het kingsize magazijn er uit en probeer het in de lucht te houden. Enkele keren racken en opnieuw aanbrengen, mikken, doorladen en het voelt/klinkt niet goed. Op hoop van zegen haal ik de trekker over. Opnieuw een kurkdroge klik. Komaaaan Opnieuw de herlaadprocedure met een nieuw magazijn. Daar gaat het plan om hier volle bak te schieten. Banaanmagazijn er in, doorgeladen, klik. Kus nu men appel…
Ik besluit te verkassen maar de RO houdt me tegen. Er zit nog een huls klem in je venster!!! Nu pas zie ik de oorzaak. Nog nooit voorgehad met een MP na al die tienduizenden schoten en honderden haperingen. Ik waag het er op en clear het probleem. De MP5 begint weer te vuren en hell yes er komt weer schot in de zaak. Maar ook in men kopke begint dat vervelend mannetje op men geweten te werken dat het allemaal te traag gaat. Dat men bomma 96 jaar is en achteruit moonwalkend op één been nog sneller is als ik. Slecht negen pins raken de grond. Dit heeft een eeuw geduurd en bijna niets opgebracht.
Na men run zie ik shooter aan het werk. Pas het 7de schot valt zijn eerste pin. Blijkbaar toch niet zo eenvoudig. En voor de verandering blijft ook bij hem één pin “als vastgeschroefd” hangen in het rek.
Stage 4 is een zwevende plank die wiebelwobbel rondbengelt. In de verte staan kunststof plaatjes van beperkte dikte. Iets waar menig 5,56mm schutter zich wel eens aan heeft vergist. V-max of softpoint, met regelmaat stak zo een plaatje zijn middelvinger omhoog en bleef het staan na een treffer. Een 9mm was hier de betere oplossing. Ik leg ze allemaal om en verkas naar stage 5, niet alvorens ik nog even uitglijd. Het zadel op en deze keer kleine kaartje die tevreden zijn met 3 treffers. Gezien de paniek van het puntenverlies probeer ik net iets te hard treffers te plaatsen. 15 keer is aardig veel maar het duurt ook weer wat te lang. Als het magazijn leeggebraakt is, sprint ik naar de eindstage. 10 kleiduifjes onder elkaar. Een droomstage voor een oude rukker met een MP5 die de landing op de maan nog heeft meegemaakt. Yes babe, dit zijn de leukere stages!!! Op 1 – 2 -10 liggen ze allemaal in gruzzelen. Een golfballetje dient als stoppin. Nou, appeltje paaseitje. Beng en de golfbal vliegt in een baan rond de aarde. 576 punten alsnog bij elkaar geschoten, maar die storing maakt dat de tijd 172 lange seconden heeft geduurd.
Des al niet te plus, lopen we met een DSR grijns de baan af.
In auto klinkt het als vaneigens. What if, er geen storing was, hoeveel tijd zou dan…….
Sommige dingen zullen nooit veranderen.
Thanks aan alle crewmembers, groene mannetjes en vrouwtjes. Het was een waar genoegen.
Joe
Joe