DSR match 3 en 4 juni te Hulten
Wie gaat er deze keer een verslag schrijven? Tsja….zal ik me er eens aan wagen dan? Het is natuurlijk niet niks om deze taak te vervullen en het zal ook nooit zo goed zijn als het origineel, maar bij deze dan toch een poging:
Hulten, voor mij een thuiswedstrijd die al een tijdje in de agenda staat, maar dan komt de aankondiging: 100m in de zandbak. Ze zullen toch niet he? En wat als? Dat wordt kruipen dacht. Ik kon me nog geen voorstelling maken van wat die mafkezen bedacht hebben, maar wat ik aantrof op de briefing, was toch echt iets heel anders dan dat ik had durven hopen. Onze zandbak was omgetoverd tot een heuse speeltuin en wat voor 1.
Lekker dichtbij dacht ik, dus zeker niet op tijd vertrokken thuis en nog maar 20 minuten tijd voordat we de briefing zouden krijgen. Geen tijd om op de baan te kijken dus, maar ja, daar ben ik inmiddels al zo vaak geweest dat ik het eerlijk gezegd wel voor lief nam.
Tijdens de briefing werd al snel duidelijk dat deze baan niet dezelfde was als die ik kende. Het aantal en de soort doelen zorgde er wel voor dat elke plek op het vest werd opgevuld door een vol magazijn. Putin zou trots op me zijn, want ik had nog een voorraadje van zijn zelf gedraaide Barnauls in de kluis liggen. De briefing zelf was helder. Alles moet om, maar zorg dat je zelf overeind blijft. Iets met een boomstam. Gelukkig niet als eerste aan de beurt, dus tijd zat om me te verbazen over de graafmachine die ineens op de baan stond, waarachter een soort WW1 spektakel aan loopgraven de route aangaf. Ergens moesten ook nog wat doelen verscholen zitten, want niet alles op het briefpapier stond ook achterin de kogelvanger.
Voor wat je er van kon zien was het van heel dichtbij tot heel ver weg en veel…vooral veel. De trouwe Oberland ingeleverd en eens kijken wat er gaat gebeuren. Met gevaar voor eigen leven klimt de eerste schutter aan boord van de zandbak en wacht op de piep. Met de briefing nog in m’n hand probeer ik hem met m’n ogen te volgen, maar dat viel niet mee. Ergens in het gangenstelsel hoorde ik regelmatig wat schoten en voordat ik er erg in had was de tijd om. Hij was al zeker halverwege…..Ai, dat wordt dus een uitdaging. Zo gingen er nog een paar voor en het werd al snel duidelijk dat er een tandje bij moest om het einde te kunnen halen.
Ik ben aan de beurt en wordt uitgenodigd om in de zandbak te komen spelen. Nou graag zelfs. Kijkertje op ver weg, dotje aan en maar hopen dat die er niet alleen voor de sier zit. Plan gemaakt, schutter gereed, pieieieiep…..en jahoor alles kwijt, maar dat is inmiddels een bekend fenomeen. Klein stukje rennen naar de eerste stage. 5×5 treffers op 5 pistoolkaarten. Kon ze nog net niet aanraken, maar ze waren mooi dichtbij begraven. 25 schoten gingen er rap doorheen en het leek erop dat ze door Ali expres op de juiste plek op het papier werden gezet. Mooi, we zijn los. Go!
En door naar stage 2. Het mortiervuur bleef uit, maar toch voor de zekerheid maar even schuilen achter de boomstammen en plat op de buik. 40 schots erin en eens kijken of die bowlingpins omver willen. Deze hingen ineens wel heel ver weg vergelijken met de vorige stage. Door het kijkertje zag ik ze uitdagend bungelen na het eerste schot, maar denk aan die tijd he…..gewoon rammelen en laat de AR maar op zijn eigen tempo het rijtje aflopen. Toch nog behoorlijk wat eraf, niet twijfelen, leegmaken en go!
Op naar stage 3…ow, daar zijn die kleiduiven, mooi! klap vol enthousiast een magazijn erin, neem plaats in de shootingbox en HALT!!!!!!! Ja, wat ben je dan?! Sorry meneer de BC, ik weet dat ik pas half mag laden nadat ik met 2 voeten in de shootingbox sta, mag ik nu alsjeblieft verder? Ik heb een beetje haast. De kleiduiven waren eerder zandhazen geworden en verscholen zich netjes op 3 rijden van 6 in het zand. Verschillende afstanden, maar dichtbij genoeg om het wapen weer een stukje te kantelen en ze 1 voor 1 vakkundig om te leggen. Ik zeg zand erover.
Als ik het me goed herinner moest er daarna een stukje getijgerd worden en komen we op stage 4. Achter in de kogelvanger 5 blikken die er goed vanaf gingen met de 223 en dan toch maar weer het wapen op de kant voor een bowlingpin op ruikafstand. Alsof Willem Alexander het beu was en zich wilde overgeven, zwaaide er ineens een plaat met 5 oranje ballonnen voor m’n neus heen en weer. Snel een einde maken aan dat feestje en weer door. Hoe zit dat ondertussen met die tijd? Nog geen fluit gehoord dus we gaan door!!!!
Stage 5. Een barricade met een spleet zo groot als een kippekutje. Moet ie hier doorheen? Vraag ik me hardop af en steek m’n loop erin. Kan niks vinden door m’n kijker en blijf het wapen draaien totdat ik een rood puntje zie. He…dat is m’n 45gr dotje (die aan de rechtse kant zit) en inmiddels voor m’n linkeroog gedraaid is. Hoe dat er precies uit zag kan alleen de BC vertellen, maar uit de losse pols gingen er toch wat Robjes omver (kartonnen kokers). Het kan nu echt niet meer ver zijn. Ergens ligt er een shotgun te wachten namelijk. Aangekomen op stage 6 probeer ik met volle overtuiging wat slimmy’s van hun stuk te brengen, maar die waren niet echt onder de indruk, achja, laat maar hangen dan. Maar waar is nu die beloofde shotgun? Magazijn eruit, bolt open en door het zaklampje van de BC schijnt er een streep licht op het balletjesgeweer dat verstop ligt recht voor m’n neus. Als perfecte afsluiter met 2x pompen beide poppers omver en stop de tijd! Wat een heerlijke baan. Grijns van oor tot oor, dampend wapen en een nette tijd. Lekker frietje stoof en een koud glas bier zorgde ervoor dat ik zelf weer een beetje op adem kon komen, maar het zou nog lang onrustig blijven in Hulten
Volgens de onofficiële uitslag is dit mijn eerste keer bovenaan het lijstje, wat voor mij het feestje nog completer maakt. Nu nog even wachten op de definitieve lijst voor de zekerheid.
Doublet en alle vrijwilligers bedankt en tot snel!
Jasper (Jazzy)