DSR match 8 oktober te Katwijk
Zo, we kunnen weer ; )
Net een maand rekrutenopleiding gegeven bij defensie en dan denk je dat je weer 18 jaar bent. Tot daar zo een snotbel je even op plaats zet door doodleuk te zeggen dat je meer dan 3x zo oud bent dan hun.
Wel klojo, dat kan dan wel wezen maar ik schiet ook 3x zo snel als jij wijsneus. En nu 30x pompen. (moet ik ook mee doen hoor).
Anyway. Men collega’s in versterking kwamen dan weer met de opmerking dat er een spelletje bestond met mij in de hoofdrol.
Stelletje eikels…
Met een jaartje ouder meer of minder trokken we naar het oranjegekke NL. Met die typische kleine woonwijken met groene deuren en ramen, blauwe water, roze tulpen en hun redlight districten
.
Alle kleuren van LBGT++ en nog meer zever kom je wel tegen als je dat vlakke landje doorknalt met de wagen. Over die kleuren, daar komt nog een staartje aan…
2,5uur later staan we op de parking. Nou, das langgeleden. Het zakrekenmachientje in mijn broekzak geeft me een nare nasmaak in men mond. (Kan ook van die buchtbroodjes zijn uit het naftstation onderweg). Effe aanmelden en de laders vullen (das magazijnen doppen voor de NL lezers).
Her en der klonken er zo van die geheimzinnige dingen, iets met pistool, punten pakken, rare stage, lastige ster enz. Enfin, de nodige paniekzaaierij was weer begonnen. Veel tijd was er niet en een blik op het plannetje gaf aan dat er wat bijzonder aan het hand was met de geweerstages. De punten waarde van ALLE geweerstages was immers NUL, nadda, niks, noppes, rien de knots. Hoe dan?
Tja, dat was het thema. Enkel met je pistool kon je punten pakken. Had ik iets meer tijd gehad dan zou ik het scorebord even kunnen analyseren. Maar, duty calls…
Na de toch wel speciale briefing snel de baan op. Mijn excuses voor de belabberde fotokwaliteit. de zaal daarentegen was top!.
Vanop het balkon had ik een paar schutters kunnen volgen. (yep, ik was een keertje niet als eerste de baan op geschopt. misschien hadden ze respect voor de oudjes
)
Ok, my turn. MP5 klaar voor actie, Glockje ready en dan BEEEEP (alleen hoor ik dat in het echt niet en moet Guus me aantikken).
Stage 1 Staand afleunen op een, tja wat was dat, ronde balk? en twee ballonnen raken over de ganse lengte van de machtig mooie baan. Dat zal +-90m zijn. Met drie schoten was dit gepiept. Wie zegt ook weer dat je met een 9mm geen hol kan raken op die afstand.
Unload and show clear naar stage 2A en of 2B. Op 2A schoot je op drie meesterkaarten. Elk vijf treffers en de laagste tellen. Op 2B, vanuit de zelfde box begon de mindfuck. Er hingen vier kleine Pokemon kaartjes. Elke treffer gaf je 10 puntjes maar, als je netjes op de Pokebol schoot kwam daar nog eens 10 punten bij. Kon je dat twee maal doen, nog eens 10 punten extra. Dus, twee tellende treffers per kaartje met bonus mogelijkheden.
Tja, had ik dat zakrekenmachientje toch maar even gepakt en dan zag je dat je hier beter een halve minuut extra kon nemen voor die bonuspunten gezien er amper punten te rapen waren op het veld…
Hoe dan ook, in een wip en een scheet schoot ik op alles wat papier was en snel weer door.
Oja, had ik al gezegd dat je AL de doelen van je geweerstages moest geraakt hebben alvoor je door mocht? En dat dit geen hol op bracht….
Komaan man, stop met lullen en loop naar stage3. Onder een tafelachtige barricade kon je dertig pins bevuren in een niet zo toffe houding. Op zich gingen de pins er niet zo vanzelf sprekend uit het rek. Niet dat ik veel gemist had maar wel dat ze gewoon stonden te dansen en aan hun haakje hun middelvinger opstaken. Hoe onbeleefd! Klik, fuck, laatste kogel is net verschoten uit men XL magazijn en die pin hangt daar nog wat te bengelen. Godverdoememiljaardenondedju! Ik trek het magzijn er uit voor een reload maar Haleluja, blijkbaar toch onder de indruk van dat Vlaamsche gevloek tuimelt ie er toch gewoon van het rek af.
Gogo. Yes baby, met een kleine powerslide glijd ik onder de tafel door op weg naar wat voor velen een dooddoener was. Stage5 staat in de verte (dat zal +-18 meter zijn) een Texas star en een kingsize pistoolschijf. Er was duidelijk gezegd dat je treffers op de schijf enkel tellen als de Texas star leeg geschoten was. Nou, hier heb ik er aardig zien klooien en muggen raken maar geen plates. Bij mij ging dit verbazingwekkend vlot. (‘t zal de leeftijd zijn). Met nog patronen in het magazijn clear ik de stage en een paar seconden later huppelen we weer vrolijk verder tussen de biertonnen, de matten en een soort trapop-trapaf staketsel.
Zo, staan we weer op een geweerstage? In de verte hangen tien kunststof plates. De MP5 mist slechts één keertje of zo en de stage is zo gepiept.
Weer over die kunststof matten door naar de laatste pistool stage. Een rekje pet echte witte bowlingpins zijn opnieuw geen match voor de glock17. Ze vallen vlotjes en ik begin zowaar te denken dat alles vlot gaat.
Stage7 is een pisboogje verder en daar staan twee bowlingpins. Een rode en een groene. Mindfuckje…
Vreemd, heel vreemd. Mensen zijn echt zo geconditioneerd dat de rode pin de stoppin is. Wel, hier is dat nu de einde wedstrijdpin…
Je moet de groene afschieten om je tijd te stoppen. Appeltje eitje, die groene rakker valt om en dan is het doodstil…
De RO vraagt niet om te ontladen. Wel, “en, ben je al klaar?” Hmm, hoezo, ben ik wat vergeten? In paniek check ik het doelenveld om te kijken of we wat gemist hadden in de briefing of zo. Nope, geintje van Guus!
Yep, you got me.
Na de clear hoor ik de crew heel enthousiast door elkaar roepen. Hey makker, das los 15 seconden sneller dan de rest. Er is niemand onder de 200 seconden geweest en jij hebt 184!.
Ok, das ook al wat. Maar in de scoring bleek wel dat tijd absoluut niet de sleutelfactor was. Er zijn jongens met los een halve minuut meer en die hebben die enkele Pokemons beter geraakt en staan bijna gelijk.
Enfin, bij het verlaten van de schietstand stonden we close nog op de eerste plaats. Geen idee of dit nu nog is.
Zoals altijd, dikke dikke merci aan de crew voor hun tijd, goesting en initiatief!
Joe