DSR match 19 november te Amersfoort
The mad minute…
Wikipedia:
The term ‘Mad Minute’ was also used to describe a regular demonstration, by instructors at the School of Musketry at Hythe, Kent that was intended to show officer trainees the maximum rate of accurate fire that could be achieved by an expert with a service rifle.
The first Mad Minute record was set by Sergeant Major Jesse Wallingford in 1908, scoring 36 hits on a 48-inch target at 300 yards (4.5 mils/ 15.3 moa).[1]
Bij DSR weet je dat er weer wat leuks staat aan te komen. Dus, de auto in en dik twee uurtjes karren over Vlaamse en vooral natte Hollandse wegen richting de mooie schietstand van Amersfoort. Guus en ik zouden een duo vormen voor de Semi klasse en nadien zou ik het nog eens mogen overdoen voor mijn broer in de grendelklasse. Zo gezegd, zo (niet) gegaan…
In de kantine werd ik getrakteerd op mijn eerste enige echte APS groene pull met “DSR (war)reporter” op geschreven, thanks, i love it ; )
De briefing gaf aan dat er in twee zalen zou geschoten worden. De kleine zaal met verlichting en “een shitload aan doelen” waar je gedurende één mad minute volledig los mocht gaan. Nadien zou je met het verbindend element doorlopen via de gang naar de 100m baan… Afspraken werden gemaakt, woeste plannen gesmeed. Maar, zoals Mr Murphy al vaker heeft aangetoond werkt elke battleplan tot aan het eerste schot…
Na de briefing even de wapens inleveren en dan sta je te genieten van de groepssfeer in de grote zaal. Telkens er een ploeg door gang kwam aangelopen werden ze begroet door de Mexican Dutch wave. Geweldig toch, daar kunnen ze bij IPSC nog wat van leren.
De wapenmeester plukte ons uit het publiek en Guus en ik maakten ons klaar voor zes minuten fun.
Lampjes aan, kingsize magazijnen klaar, sluitspieren strak en een grijns op de mond. Beep, here we go. Met de metalen kist tussen ons in stormen we als een kudde bronstige bizons de darkroom binnen. Meteen dropten we de kist in ons knusse hok en werden de magazijnen in de wapens geramd. Guus met een .223 en ik met een 9mm. Dat is een topcombinatie als je ze inzet voor de juiste doelen. Maar ook, als je wapen werkt. Sinds een tijdje heb ik een nieuwe MP in gebruik die me nog niet in de steek had gelaten zoals dat vorige monument. Rack, bam klik en dan een berg Vlaamse scheldwoorden die maakten dat de sint zijn lijst met stoute kinderen meteen een lijntje langer is geworden. Tap rack klik, nog meer Vlaamsche vloeken des duivels. Wat the fok is dat nu weer. Na drie pogingen gooi ik het magazijn er uit en pak ik een nieuwe banaan. Een zelfde scenario ontvouwt zich in mijn handen. Rack bam klik, dju toch. Het magazijn zit ineens ook nog muurvast en ik trek als een zot in het donker aan mijn banaan… Na wat flink rukken schiet het toch los en ik knal het tegen mijn bovenlip. Bloed druppelt naar beneden, en het frustratie niveau is recht evenredig met het waterniveau in de maas. Heel raar maar er schiet plots een random zinnetje door men hoofd. “Bert, er zit een banaan in je oor”. Ik grinnik even en zie dat Guus zich aan het uitleven is aan wat echt een shitload aan doelen is. Pins, sterretjes, MKZ, roze buisjes, Theo’s, raak/niet raaks. Zelfs theelichtjes…
Whatever. Een derde magazijn gaat in het wapen en nog steeds komt er maar sporadisch een knal uit. Guus heeft ondertussen ook al in het snotje dat er stront aan de knikker is. De mad minute wordt afgefloten en we sprinten door de gang, verwelkomt door een Dutch DSR Wave springen we in onze box van stage 1A en 1B. Guus kreeg een meesterschijf op 100 meter voor zijn kiezen, en ik een tiental bierviltjes. Het vierde magazijn gaat er in, opnieuw de zelfde shitshow. Bam , klik, niets. Gelukkig is er nu wel verlichting. Na drie pogingen is er nog geen duidelijk storingsbeeld. De grendel komt niet altijd naar voor. Gezien opgeven niet echt in mijn woordenboek staat switch ik naar de “zware hapering” drill en haal ik ondertussen het wapen uit elkaar terwijl Guus tien gaatjes in zijn schijf ponst. In het verleden had ik al wel eens een huls gehad die zich voor de hamer ging nestelen om van daar uit de boel te verzieken. Nope, niets aan te zien. Ik ram de boel weer in elkaar en we vertrekken naar stage twee… Tijd om hogere machten aan te roepen.
Knielend stuur ik een schietgebedje naar Mr Murphy en vraag ik vergiffenis voor al mijn zonden. Mr Murphy was blijkbaar gisteren nacht van bil kunnen gaan en gaf blijk van een goed humeur te hebben. Bambam bam … Yes babe, gaan met die race banaan. Back in business! De bowlingpins laten zich uit het rek kegelen en na elk een droge lader te hebben lopen we door naar stage drie.
Voor mij vijf plates op een metertje of vijftig en Guus een stel raak/niet raak schijven. Onwaarschijnlijk maar alles lijkt terug vlot te gaan.
We geraken op dreef en spurten naar stage vier. Dat is wat complicated. Elk heeft een touw dat enkel met arm of hand bediend mag worden. Als je er aan trekt dan open je het luik van je collega. Wij opteerden om niet als een stelletje randdebielen met een banaan in hun oor onhandig te staan klungelen met koorden op spanning houden, zelf laden en mikken. Nope, Ik trek aan die van u, en jij geeft die kleiduifjes een goei beurt… Nou, strak plan, maar al die inspanning maakt dat iets raken niet zo eenvoudig meer lijkt te zijn. Twee laders verder splits ons wonderteam zich op en gaan we elk onze weg op. You can go your own way, go your own waayyyy….
Stage vijf is niet meer dan vijf houten blokjes afknallen op spuugafstand. Echter, dit is DSR, simpel daar doen we niet aan mee. Nope, je mag je wapen door een sleuf steken. Dan je kop door de een andere sleuf steken. Opspannen en “op gevoel” schieten… Das andere kak.
Als stoppin, stond er links nog een flesje water. Als je die wou engageren was er nog een derde sleuf die je hier voor diende te gebruiken. Ow, wacht effe. Das een andere schiethouding, dus ontladen en dan opnieuw doorladen om zo, gericht te vuren…
Onze semirun was niet zo geweldig. Eigenlijk meerdere stages niet deftig kunnen schieten, een wapen eventjes onderweg demonteren en dan nog ergens in de top twintig belanden… Dat is, hmm, speciaal.
De foto’s hierboven zijn van mijn tweede run, in de grendel klasse, dat was echt fun. Enkel tegen stage vier begon mijn omgebouwde FNC problemen te krijgen met de primaire extractie door de warmte ontwikkeling. Ook grendelen door die sleuven boven je hoofd was niet zo eenvoudig. Maar héy, dikke fun en meer geraakt dan in de vorige run ; )
Big thanks aan de organisatie. Bedankt voor jullie onmisbare en ontembare initiatieven en inzet. We love you!!!
Joe APS412